شرح دعای روز هفتم توسط آیت الله مجتهدی تهرانی (ره)

در دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «اللّهمّ اعنّی فیه علی صیامه وقیامه، وجنّبْنی فیه منْ هفواته و اثامه، وارْزقْنی فیه ذکْرک بدوامه، بتوْفیقک یاهادی الْمضلّین؛ خدایا یاریم کن در این ماه بر روزه و شب زنده داری‌اش و دورم بدار در آن از لغزش‌ها و گناهانش و روزی‌ام کن در آن ذکر خود را به‌طور مدوام و یک‌سره به توفیق خود، ای راهنمای گمراهان».

«اللّهمّ اعنّی فیه علی صیامه وقیامه»: خدایا کمک کن در این ماه روزه بگیریم و شب زنده‌داری کنیم. اگر خدا کمک کند، گرسنگی را نمی‌فهمیم. عبادت شب و سحر، دعاهای ابوحمزه ثمالی و افتتاح را انجام می‌دهیم. گاهی افرادی غصه می‌خورند که ماه رمضان چگونه روزه بگیریم؟ خوب دعا کنید و خدا کمکتان می‌کند.

«وجنّبْنی فیه منْ هفواته و اثامه؛ خدایا ماه رمضان ما را از لغزش و گناه حفظ کن». بدبختی است که آدم در ایام سال گناه کند و ماه رمضان هم به گناه ادامه دهد. در ماه رمضان باید تمام اعضا و جوارحمان روزه باشد. اگر روزه‌ای بگیریم که چشمان، زبانمان، گوشمان، نامحرم ببیند، دروغ بگوید و غیبت بشنود، روزه‌مان «عام» می‌شود. اما به ما می‌گویند که روزه خاص بگیرید، یعنی اعضا و جوارحت هم روزه باشند

درنیت‌هایتان بگویید: «خدایا؛ من روزه می‌گیرم، اما روزه خاص می‌گیرم» یعنی اعضا و جوارحتان هم روزه باشد. حدیث داریم؛ زمانی‌که روزه می‌گیرید باید گوش و چشم و پوست بدنتان هم روزه بگیرند. باید اعضا و جوارحمان هم روزه باشند تا این روزه در ما اثر بگذارد. البته یک روزه دیگر هم داریم که روزه خاص الخاص است. در این روزه، قلبمان در ماه رمضان به غیر خدا متوجه نمی‌شود.

«وارْزقْنی فیه ذکْرک بدوامه؛ خدایا روزی کن که در ماه رمضان یاد تو باشم». ذکر، هم یاد معنا می‌کند و هم معنای ذکر زبانی را می‌دهد. دائماً باید به یاد خدا باشم. وی می‌گوید: حدیث است که اگر حیوانات ذکر نگویند، اسیر دام صیاد می‌شوند. این صداهایی که از حیوانات می‌شنویم، ذکرهایی است که توسط آنان بیان می‌شود. حتی درخت و بیابان و کوه و دشت هم ذکر می‌گویند. «بتوْفیقک یاهادی الْمضلّین؛ به توفیق خودت ای راهنمای گمراهان». ای خدایی که گمراهان را راهنمایی می‌کنی، توفیق بده این دعاهای روز هفتم درباره ما مستجاب شود.