حضرت زینب كبرى (س) به دلیل علم و دانش فراوان خود در بین مردم شهرت داشت. حضرت زینب (س)، در واقعه کربلا در راستای اهداف مقدس برادر بزرگوارش امام حسین (ع) و همگام با او به مقابله با ستم حاکمان و جهل مردم آن زمان برخاست. آن حضرت پس از قیام امام حسین (ع)، به اتفاق سایر اسیران به شام برده شد. حضرت زینب (س) در صبر و پایداری و پرهیزکاری، سرآمد روزگار خویش بود. ایشان همچنین از فصاحت، بلاغت و شیوایی کلام، بهره فراوان داشت و سخنانش در مجلس ابن زیاد حاکم کوفه و در کاخ یزید، در شام، در افشای ظلم و ستم بنی امیه و اثبات رسالت و مظلومیت خاندان رسول اکرم (ص) تاثیر بسزایی داشت.

این بانوی بزرگوار در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى در شهر مدینه منوّره متولّد شد و جهان را به قدوم خویش مزین فرمود.
نام، لقب و كنیه آن حضرت: نام مبارك آن بزرگوار زینب، و كنیه گرامیشان ام الحسن و ام كلثوم و القاب آن حضرت عبارتند از: صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة اللّه العظمى، ناموس الكبرى، شریكة الحسین علیهالسّلام و عالمه غیر معلّمه، فاضله، كامله و ...
پدر بزرگوار آن حضرت، حضرت امیرالمؤمنین على بن ابیطالب علیهماالسّلام، و مادر گرامى آن بزرگوار، حضرت فاطمه زهرا سلام اللّه علیها مي باشد.
همسر گرامى آن حضرت، عبداللّه فرزند جعفر بن ابیطالب، بود. براى آن بانوى بزرگوار سه پسر به نامهاى على، عون، و جعفر و یك دختر به نام ام كلثوم ذكر شده است.

پرستارى مادر
روزهايى بر حضرت فاطمه زهرا (س ) گذشت كه بر اساس دردهاى فراوان حدود90 روز بسترى بود. ناگفته پيداست كه چنين بيمارى نياز به پرستار دارد، لذا حضرت زينب(س)، در سن 5 سالگى از مادر پذيرايى و پرستارى مى كرد و متاسفانه طولى نكشيد كه به فراق مادر مبتلا گرديد.

صاحب كتاب اساور من ذهب درباره حافظه و ذكاوت آن بانوى بزرگوار چنین مي نویسد:
در اهمیت هوش و ذكاوت آن بانوى بزرگوار همین بس كه خطبه طولانى و بلندى را كه حضرت صدیقه كبرى فاطمه زهرا صلوات اللّه و سلامه علیها در دفاع از حق امیرالمؤمنین علیهالسّلام در حضور اصحاب پیغمبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ایراد فرمودند، حضرت زینب علیها السلام روایت فرموده است.
و ابن عباس با آن جلالت قدر و علو مرتبه در حدیث و علم، از آن حضرت روایت نموده و از آن حضرت به عقیله تعبیر مي كند. چنانچه ابوالفرج اصفهانى در مقاتل مي نویسد: ابن عباس خطبه حضرت فاطمه سلام اللّه علیها را از حضرت زینب سلام اللّه علیها روایت كرده و مي گوید: حدثتنى عقیلتنا زینب بنت على علیهالسّلام..»
دقت كنیم كه حضرت زینب علیها السلام با اینكه دخترى خردسال (یعنى هفت ساله و یا كمتر) بود، این خطبه عجیب و غرّاء كه محتوى معارف اسلامى و فسلفه احكام و مطالب زیادى است را با یك مرتبه شنیدن حفظ كرده، و خود یكى از راویان این خطبه بلیغه و غراء مي باشد. اساور من ذهب.

فصاحت و بلاغت
كلمات دربار و فرمایشات گهربار آن حضرت در خطبه هایى كه از آن حضرت روایت شده خود قوى ترین دلیل بر كمال فصاحت و بلاغت آن بانوى بزرگوار مي باشد. همان بانویى كه امام سجاد (ع) در حق ایشان فرمودند: «انْت بحمد اللّه عالمةٌ غیر معلّمة و فهمةٌ غیر مفهّمة» یعنى: «اى عمّه! شما الحمد للّه بانوى دانشمندى هستید كه تعلیم ندیده، و بانوى فهمیده اى هستى كه بشرى تو را تفهیم ننموده است».
در اینجا مرورى كوتاه به قسمتى از خطبه آن حضرت در مجلس یزید كه یكى از بزرگترین حركت هاى آن حضرت، در واقعه كربلا بود كه دستگاه حكومت بنى امیه را به شدّت لرزاند مي كنیم:
«به خدا قسم اى یزید، هر چه كردى بازگشت آن به سوى خودت خواهد بود، چرا كه تو جز پوست خود نشكافتى و جز گوشت خود ندریدى.»
اى یزید! در آن روزى كه خداوند بدن هاى پاك شهیدانمان را حاضر مى كند تا حقوق خود را از ستمگر بستاند، تو بر رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم وارد خواهى شد، امّا مي دانى در چه حالى؟ در حالیكه خون عزیزان او را ریخته و حرمت ذرّیه او را از بین برده اى. آرى اى یزید! از این پیروزى ظاهرى كه به دست آورده اى، غرق شادى مشو، و آن عزیزان را كه در كربلا به خاك و خون كشیده اى، مغلوب و مرده مپندار. كه خداوند مى فرماید: (كسانى را كه در راه خدا شهید شده اند مرده مپندارید. بلكه آنان زنده اند و در نزد خداى خود روزى مي خورند).آل عمران: 169
و اى یزید! براى تو همین بس كه حاكم در آن روز خداوند، و دشمن تو پیامبر خدا، و یاور و پشتیبان اهل بیت جبرئیل باشد. و به زودى كسى كه این مقام را براى تو زینت داده و تو را بر گردن مسلمین سوار كرده است (یعنى معاویه)، خواهد دانست كه چه جانشین بدى براى خود تعیین كرده و در روز جزا درخواهید یافت كه بدترین مكان از آن كیست؟ و بدبختى و ضعف و زبونى شامل چه افرادى خواهد شد.

كرامات
به غیر از انوار مقدسه چهارده معصوم علیهم السّلام، در میان خاندان رسالت و اهل بیت گرامى پیامبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله و سلّم، افرادى هستند كه در نزد خداوند متعال داراى رتبه و منزلت رفیع و والایى مىباشند و توسل به ایشان، موجب گشایش مشكلات و معضلات امور دیگران است. مانند حضرت اباالفضل علیه السلام كه حتى در موارد زیادى مسیحیان به آن حضرت متوسل شده و به بركت توسل به آن حضرت مشكلاتشان حل گردیده و به حوائج و خواسته هاى خویش نائل گردیده اند.
حضرت زینب سلام اللّه علیها نیز بانویى بزرگوار از این دودمان پاك است كه توسل به آن حضرت براى حل مشكلات بزرگ بسیار تجربه شده است و كرامات بسیارى از آن بانوى گرامى نقل شده است.
به عنوان مثال شبلنجى یكى از علماى اهل تسنّن در نورالابصار مي نویسد:
«شیخ عبدالرحمن اجهورى مقرى در كتابش مشارق الانوار مى گوید: در سال هزار و صد و هفتاد دچار مشكلى بسیار سختى شدم و به روضه (قبر مطهر و نوراین) حضرت زینب علیها السلام متوسل شدم و قصیده اى در مدح آن حضرت سرودم كه مطلع آن چنین بود:
آل طاها لكمْ علینا الْولاء لا سواكمْ بما لكمْ آلآء
و خدا به بركت آن بانوى گرامى مشكل مرا حل كرد.

عقيله بنى هاشم
در برخى روايات است كه او را مجلس علمى بود و زنان به قصد آموختن احكام دين نزد او مى رفتند. اين صفات برجسته كه براى هيچ يك از زنان معاصر او فراهم نشده است ، زينب را از ديگران ممتاز ساخت ؛ چنان كه او را (( عقيله بنى هاشم )) مى گفتند و از وى حديث فرا مى گرفتند.
ابن عباس از او حديث كند و گويد: (( عقيله ما، زينب دختر على (ع ) حديث كرد... و اين لقب بر او ماند؛ چنان كه به عقيله معروف گشت و فرزندان وى را بنى عقيله گفتند. ))

ازدواج با عبدالله بن جعفر
وقتى كه زینب(س) به سن ازدواج رسید، على (ع) براى او كسى را كه در شرافت خانوادگى ‏شایستگى همسرى او را داشت ‏برگزید، خواستگاران فراوانى از جوانان محترم و ثروتمند بنى‏ هاشم و قریش براى زینب مى‏ آمدند، ولى براى نوگل خاندان پیغمبر و بانوى خردمند بنى ‏هاشم، عبدالله‏ بن جعفر از همه شایسته ‏تر بود.
پدر عبدالله، جعفر ابن ابى ‏طالب است كه ذوالجناحین (داراى دو بال) و ابوالمساكین (پدر بینوایان) لقب یافت. جعفر، برادر تنى على(ع) و محبوب پیغمبر بود.
شوهر زینب، عبدالله‏ بن جعفر، در حبشه متولد شد، عبدالله، نخستین نوزاد است ‏از مسلمانان مهاجر به حبشه كه در آن دیار به دنیا آمده است.
ابن حجر در اصابه (1) نقل مى ‏كند كه رسول خدا فرمود:
«خوى و خلقت عبدالله به‏ من مى ‏ماند» سپس دست راست عبدالله را گرفته و چنین فرمود: «بارالها! خاندان جعفر را برقرار بدار و كسب و كار را براى عبدالله مبارك گردان‏».
این جمله را سه بار مكرر مى ‏كند. و سپس مى ‏فرماید: « من در دنیا و آخرت سرور آن ها هستم‏».
عبدالله مردى بود بزرگ، جوان مرد، دلیر، پاك‏دامن، و مركز جود و سخا نامیده ‏شد; احسان فروشى نمى‏ كرد و نیكى را نمى ‏فروخت و هیچ مستمندى را از در خانه‏ اش ناامید بر نمى‏ گردانید. محمدبن‏ سیرین مى ‏گوید:
بازرگانى شكر به مدینه آورد و به فروش نرفت. این خبر به عبدالله بن جعفر رسید. به پیش‏كارش فرمان داد كه آن شكر را بخرد و به مردم ببخشد.
پس از گذشتن ده‏ ها سال، زینب از خانه بیرون مى ‏آید و مصیبت‏ جانگداز كربلا او را به ما نشان مى ‏دهد و كسى ‏كه او را به چشم دیده براى ما وصفش‏ مى‏ كند و چنین مى ‏گوید - چنان كه طبرى نقل كرده است: گویا مى ‏بینم زنى را كه مانند خورشید مى ‏درخشید و با شتاب از خیمه ‏گاه بیرون مى ‏آمد. (2) .
پرسیدم: او كیست؟ گفتند: زینب دختر على ‏است.
هنگامى كه زینب پس از شهادت امام حسین به مصر مى ‏رود، عبدالله بن ایوب‏ انصارى در وصفش مى ‏گوید: ...به خدا كه من صورتى مانند آن ندیدم، گویا پاره ‏اى از ماه بود.
در صورتى كه این بانوى بزرگ در آن وقت در پنجاه و پنجمین سال زندگى خود بود، غریب بود، خسته و كوفته بود، مصیبت‏ زده و داغ دیده بود، پس جمال زینب در آغاز جوانى پیش از آن كه سالمند بشود، و مصایب جانگداز خوردش كند و جام‏داغ دیدگى را تا پایان بدو بنوشاند، چگونه بوده؟!
اما شخصیت زینب، بهتر است كه - در این جا نیز - منتظر شویم تا این كه حوادث‏از دلیرى و پاى‏دارى او پرده بردارد، و او را در بهترین نمونه از دلاورى و زیربار ظلم‏نرفتن و بزرگ منشى به ما بنمایاند.
به همین زودى تعجب مورخان از ایستادگى زینب و استقامت او در برابر یزید بن ‏معاویه آشكار مى‏ شود.
ابن حجر در اصابه براى ما مطلبى نقل مى ‏كند كه از قدرت زینب در سخن و نیرومندى ‏اش در استدلال خبر مى‏ دهد. (3) .
و در آینده نزدیكى مردم آن عصر در كربلا و در مجلس استان‏دار كوفه و مجلس‏ یزیدبن معاویه سخنانى از زینب مى ‏شنوند كه فصاحت و بلاغتش همه را متعجب‏ مى‏ كند، به همان اندازه‏ اى كه امروز ما را به تعجب مى ‏اندازد و همگى به فوق ‏العادگى ‏او و سخنورى او و سحر بیانش گواهى مى‏ دهند.
جاحظ در كتاب البیان و التبیین از خزیمه اسدى نقل مى‏ كند:
پس از شهادت امام حسین(ع) وارد كوفه شدم و سخنان پر مغز و شیواى زینب را شنیدم، من ناطق‏تر و گوینده ‏تر از او زنى را ندیدم. گویا از زبان امیرالمؤمنین على ‏بن ‏ابى‏ طالب سخن مى‏گفت.
این شمایل زینب است‏ به طورى كه او را در كربلا دیده‏ ایم، و چنان كه در زمان‏ جوانى ‏اش نمونه ‏اى از فضایل براى ما نمایان شده، زیرا مى ‏شنویم كه او در مهربانى و رقت قلب به مادرش و در دانش و پرهیزگارى به پدر مانند بوده.
و چنان كه بعضى از روایات مى ‏گوید: زینب داراى مجلس علمى ارجمندى بوده كه زنانى كه مى ‏خواستند احكام دین را بیاموزند، در آن مجلس حاضر مى ‏شده و كسب‏ دانش مى ‏كرده‏اند.
صفات برجسته‏ اى در زینب جمع بوده كه هیچ یك از زنان عصر او دارا نبوده ‏اند،لذاست كه «بانوى خردمند بنى ‏هاشم‏» گردید. ابن‏ عباس كه از او روایت مى‏ كند، مى‏ گوید: «بانوى خردمند ما زینب دختر على چنین گفت‏».
زینب، بدین لقب به طورى معروف شده بود كه وقتى «بانوى خردمند» مى‏ گفتند، زینب فهیمده مى‏ شد. فرزندان او به چنین لقبى افتخار مى ‏كردند و به «زادگان بانوى‏ خردمند» شناخته شده بودند.

پرستاران ، فرشته نجات جامعه
پرستاران قشر زحمتکش و تلاشگر برای حفظ سلامت مردم در جامعه هستند که باید خدمات آنان مورد تقدیر قرار گیرد.
قشر پرستار همواره به عنوان قشر زحمتکش و صبور در حوزه سلامت شناخته شده اند و خدمات آنان را باید همه ارج نهیم و از تلاش هایشان تقدیر کنیم.
پرستاران باید با توکل بر خدای متعال و تاسی از حضرت زینب(س) در راه خدمت رسانی به مردم تلاش کنند و مردم عزیز کشورمان هم باید قدر این نیروهای جان بر کف را بدانند و با رعایت دستورالعملهای بهداشتی ، در ریشه کن کردن بیماری کرونا تلاش کنند.