صلوات شعبانیه

 

 

 

 

ماه شعبان، از راه رسيد، ماهي كه نويدبخش ولادت بسياري از ستارگان آسمان امامت و ولايت بوده و به حضرت سيد الانبياء(ص) منسوب است. آن حضرت اين ماه را روزه مى‌گرفت و به ماه رمضان وصل مى‌كرد و مى‌فرمود: شعبان، ماه من است هر كه يك روز از ماه مرا روزه بگيرد، بهشت بر او واجب مي‌شود. پيامبر اكرم(ص) در يكي از سال‌ها، به هنگام آغاز اين ماه خطبه‌اي خواند و مردم را نسبت به شرافت اين ماه آگاه فرمود.

در بحارالانوار قسمت‌هايي از اين خطبه چنين آمده است:

'شعبان ماه شريفي است و آن ماه من است. حاملان عرش آن را بزرگ مي‌شمارند و حق آن را مي‌شناسند. آن ماهي است كه در آن همچون ماه رمضان، روزي بندگان زياد مي‌گردد و در آن بهشت آذين بسته مي‌شود و اين ماه را شعبان ناميده‌اند. زيرا در آن ارزاق مومنان تقسيم مي‌شود و آن ماهي است كه عمل در آن چند برابر مي‌شود و كار نيكو هفتاد برابر ثمره مي‌دهد.
مرحوم صدوق در كتاب من لايحضره الفقيه روايت كرده كه: شنيدم از اباعبداللّه(ع) كه مى فرمود: كسى كه روز اول ماه شعبان روزه بگيرد بهشت بر او واجب مى شود و هر كس دو روز روزه بگيرد، خداوند در هر روز و شبى در دنيا به او نظر مى افكند و نظر خود را به او در بهشت ادامه مى دهد و هر كس سه روز روزه بدارد، خدا را در عرش او و بهشت خود زيارت مى نمايد. يعنى زائر خدا مى شود همانطور كه اگر كسى قصد خانه خدا كند، قصد خدا را نموده است.
امام صادق(ع) فرمود: هر كس سه روز آخر ماه شعبان را روزه بگيرد و به روزه ماه رمضان وصل كند خداوند ثواب روزه دو ماه پى در پى را برايش محسوب مى‏كند. (وسائل الشيعه ج 7 ص 375،ح 22)

فرازهايى از مناجات شعبانيه

خدايا بشنو دعايم را هرگاه دعا كنم و صداى ناله ام را بشنو هنگامى كه صدايت كنم. و به من رو كن هنگامى كه تو را مناجات كنم. خدا يا اگر مرا محروم كنى چه كسى به من روزى دهد و اگر تو مرا خوار كنى چه كسى مرا يارى كند. خدايا از خشم و غضبت به تو پناه مى برم. خدايا اگر من شايسته رحمت تو نيستم پس تو بر اينكه بر من به فضل وسيعت جود كنى شايسته اى.
خدايا گناهان من را در دنيا مى پوشانى ولى من به پوشاندن خطاها در آخرت نيازمندترم. زيرا در قيامت بايد در حضور پيامبران، صلحا و شهدا پاسخ گوى اعمال خود باشم. چون در اين دنيا همه مردم مثل خودم خطا كارند ولى در قيامت شرمندگى در حضور پيامبران و امامان معصوم را چگونه چاره جويى كنم؟
خدايا اگر مرا به جرمم مؤاخذه كنى تو را به عفوت مؤاخذه مى كنم. و اگر مرا به گناهم بازخواست كنى تو را به مغفرتت بازخواست مى كنم. و اگر مرا داخل جهنّم كنى به اهل جهنّم اعلام مى كنم كه من خدا را دوست داشتم.
خدايا عمرى را در غفلت و بى خبرى و فراموشى گذراندم و جوانى ام را در حال مستى و دورى از تو به پيرى رساندم. خدايا غرور به كرمت مرا بيدار نكرد.
خدايا مرا از آنانى قرار ده كه وقتى او را خواندى، پاسخت را داد. خدايا مرا از كسانى قرار ده كه همواره به ياد تو هستند و پيمان تو را نمى شكنند. همواره شكرگزار تو هستند.
خدايا مرا به نور عزّت فروزنده ات پيوند ده تا تو را بهتر بشناسم و از غير تو جدا شوم.(مفاتيح الجنان، ص 259)