ماه مبارک شعبان به روز‌های پایانی خود نزدیک می‌شود، ماهی که پیامبر اکرم (ص) دربارۀ آن فرمود: «ماه شعبان، «شعبان» نامیده شد؛ زیرا روزى‌هاى مؤمنان در این ماه قسمت مى‌شود.» این ماه از آن جهت حائز اهمیت است که فرصتی روحی و معنوی جهت آمادگی برای ورود به باارزش‌ترین ماه سال یعنی ماه مبارک رمضان فراهم می‌کند.

یکی از اعمالی که در این ماه و در آستانۀ ماه مبارک رمضان بسیار به آن تأکید شده‌ایم، روزه است. امام صادق علیه السلام فرمود: «منْ صام ثلاثة أیّامٍ منْ آخر شعْبان و وصلها بشهْر رمضان کتب اللّه له صوْم شهْریْن متتابعیْن‏؛ هر کس سه روز آخر ماه شعبان را روزه بگیرد و به روزه ماه رمضان وصل کند، خداوند ثواب روزه دو ماه پى‌در‌پى را برایش محسوب مى‏‌کند.» (من لا یحضره الفقیه ج ۲، ص ۹۴، ح ۱۸۲۹ - امالی (صدوق) ص ۶۷۰)

پیامبر اکرم (ص) در حدیثی فرمود: «شعبان شهری... فمن صام شهری کنت له شفیعاً یوم القیامة؛ شعبان ماه من است... هر که ماه مرا روزه بدارد، روز قیامت شفیع او خواهم بود.» (فضائل الاشهر الثلاثه ص ۶۴ - بحارالأنوار (ط-بیروت) ج ۹۴، ص ۸۳، ح ۵۴)

امیر‏المؤمنین علیه‏‌السلام نیز فرمود: «صوم شعبان یذهب بوسواس الصّدر و بلابل القلب؛ روزه ماه شعبان، وسواس دل و پریشانی‌های جان را از بین می‌برد.» (الخصال، ص ۶۱۲)