نوروز بزرگترین جشن ملّی ایرانیان است که در نخستین ماه و سال خورشیدی – آن گاه که آفتاب به برج حمل انتقال یابد و شب و روز برابر گردد- آغاز می شود. در دانش ستاره‌شناسی ، اعتدال بهاری یا اعتدال ربیعی در نیم‌کره شمالی زمین به لحظه‌ای گفته می‌شود که خورشید از صفحه استوای زمین می‌گذرد و به سوی شمال آسمان می‌رود. این لحظه، لحظه اول برج حمل نامیده می‌شود،در تقویم هجری خورشیدی لحظه تحویل سال تعیین کننده نخستین روز (هرمز روز یا اورمزد روز) از ماه فروردین است . نوروز در تقویم میلادی با ۲۰ ، ۲۱ یا ۲۲ مارس مطابقت دارد.

نوروز در ایران و افغانستان آغاز سال نو محسوب می‌شود . اما در کشورهای آسیای میانه و قفقاز ، تقویم میلادی متداول است و نوروز به عنوان آغاز فصل بهار جشن گرفته می‌شود و روز آغاز سال محسوب نمی‌شود.و در برخی دیگر از کشورها تعطیل رسمی است.

در مجمع عمومی سازمان ملل ، نوروز، جشنی با ریشه ایرانی که قدمتی بیش از ۳ هزار سال دارد و امروزه نزدیک به400 میلیون نفر آن را جشن می‌گیرند به ثبت رسیده است.در ۷ فروردین ۱۳۸۹ نخستین دوره ی جشن جهانی نوروز در تهران برگزار شد و این شهر به عنوان «دبیرخانه ٔ نوروز» شناخته شد.

  واژه ی نوروز

  نوروز در لغت به معنی روز نو و دراصطلاح جشنی است که در آغاز فروردین گرفته می شود.معرب واژه ی نوروز نیز به صورت نیروز آمده است.نوروز در ادبیات فارسی گاه به نام جشن فروردین و گاه جشن بهار خوانده می شود:

  جشن فرخنده ی فروردین است روز بازار گل و نسرین است

  ولی بیشتر همان واژه ی نوروز بکار رفته است:

  بر لشکر زمستان نوروز نامدار کرده است رای تاختن و قصد کارزار (منوچهری)

  ابوریحان بیرونی در کتاب التفهبم آورده است:« از رسمهای پارسیان نوروز چیست؟ نخست روز است از فروردین ماه، وزینجهت روز نو نام کردند، زیرا که سال نو است.»

  امروزه در فارسی این واژه در دو معنی به‌کار می‌رود:

  ۱) نوروز عام: روز آغاز اعتدال بهاری (برابری شب و روز) و آغاز سال نو
۲) نوروز خاص: روز ششم فروردین با نام «روز خرداد»

  ایرانیان باستان از نوروز به عنوان ناوا سردا یعنی سال نو یاد می‌کردند. مردمان ایرانی آسیای میانه نیز در زمان سغدیان و خوارزمشاهیان ، نوروز را نوسارد و نوسارجی به معنای سال نو می‌نامیدند. نوروز در فارسی میانه / no ː gro ː z / بوده است. در فارسی ایران این واژه به صورت [ nou ̯ r uz ] (در گفتار عامیانه، [ no r uz ] )، در فارسی افغانستان به صورت [ næu ̯ r oz ] ، و در فارسی تاجیکی به صورت [ næu ̯ ru z ] یا [ næu ̯ ro z ] تلفظ می‌شود

  پیشینه

  برخی از روایت‌های تاریخی، آغاز نوروز را به بابلیان نسبت می‌دهند. بر طبق این روایت‌ها، رواج نوروز در ایران به ۵۳۸ سال قبل از میلاد یعنی زمان حمله کورش بزرگ به بابل بازمی‌گردد.همچنین در برخی از روایت‌ها، از زرتشت به‌عنوان بنیان‌گذار نوروز نام برده شده‌است.در برخی از متن‌های کهن ایران ازجمله شاهنامه فردوسی و تاریخ طبری ، جمشید و در برخی دیگر از متن‌ها، کیومرث به‌عنوان پایه‌گذار نوروز معرفی شده‌است. فردوسی که از منابع پهلوی استفاده کرده پ دید آورنده نوروز را در شاهنامه ، بدین گونه روایت کرده است که جمشید در حال گذشتن از آذربایجان ، دستور داد تا در آنجا برای او تختی بگذارند و خودش با تاجی زرین بر روی تخت نشست. با رسیدن نور خورشید به تاج زرین او، جهان نورانی شد و مردم شادمانی کردند و آن روز را روز نو نامیدند.

  جهان انجمن شد بر تخت اوی فرومانده از فرّه بخت اوی

  به جمشید برگوهر افشاندند مرآن روز را روز نو خواندند

  چنین روز فرّخ از آن روزگار بمانده از آن خسروان یادگار

  آریائیان در دوران باستانی دو فصل گرم و سرد داشتند. فصل سرد شامل پنج ماه و فصل گرم شامل هفت ماه بود(زمستان کوچک و تابستان بزرگ) در هریک از این دو فصل جشنی برپا می داشتند . در کتاب التاج جاحظ آمده است :« نوروز و مهرگان دو فصل سال هستند: مهرگان دخول زمستان و فصل سرما است و نوروز اذن دخول فصل گرماست . »

  نوروز در زمان سلسله هخامنشیان

  کوروش دوم بنیان‌گذار هخامنشیان ، نوروز را در سال ۵۳۸ قبل از میلاد، جشن ملی اعلام کرد. وی در این روز برنامه‌هایی برای ترفیع سربازان ، پاکسازی مکان‌های همگانی و خانه‌های شخصی و بخشش محکومان اجرا می‌نمود. این آیین‌ها در زمان دیگر پادشاهان هخامنشی نیز برگزار می‌شده‌است. در زمان داریوش یکم ، مراسم نوروز در تخت جمشید برگزار می‌شد. شواهد نشان می‌دهد داریوش اول هخامنشی، به مناسبت نوروز در سال ۴۱۶ قبل از میلاد سکه‌ای از جنس طلا ضرب نمود که در یک سوی آن سربازی در حال تیراندازی نشان داده شده‌است.در دوران هخامنشی ، جشن نوروز در مدتی میان ۲۱ اسفند تا ۱۹ اردیبهشت برگزار می‌شده‌است.

  نوروز در زمان اشکانیان و ساسانیان

  برگزاری جشن نوروز در دوران اشکانیان و ساسانیان چند روز (دست کم شش روز) طول می‌کشید و به دو دوره نوروز کوچک و نوروز بزرگ تقسیم می‌شد. نوروز کوچک یا نوروز عامه به مدت پنج روز، از یکم تا پنجم فروردین برگزارمی‌شد و روز ششم فروردین (خردادروز)، جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه برپا می‌شد. جشن نوروز چندروزادامه داشت: پنج روز اول را نوروز عامّه می نامیدند که مخصوص همگان بوده و روز ششم را نوروز خاصّه می گفتند که ویژه ی خواص و نزدیکان پادشاه بود.نوروز خاصّه را نوروز بزرگ و جشن بزرگ هم خوانده اند در «نوروزنامه خیام»آمده است:

  « روز نوروز نخست کس از مردمان بیگانه موبد موبدان پیش ملک آمدی با جام زرین... چون موبد موبدان از آفرین بپرداختی، پس بزرگان دولت درآمدندی و خدمت ها پیش آورندی»

  اردشیر بابکان ، بنیان گذار سلسله ساسانیان ، در سال ۲۳۰ میلادی از دولت روم که از وی شکست خورده بود، خواست که نوروز را در این کشور به رسمیت بشناسند. این درخواست مورد پذیرش سنای روم قرار گرفت و نوروز در قلمرو روم به Lupercal معروف شد.

  در دوران ساسانیان ، ۲۵ روز پیش از آغاز بهار ، در دوازده ستون که از خشت خام برپا می‌کردند، انواع حبوبات و غلات ( برنج ، گندم ، جو ، نخود ، ارزن ، و لوبیا ) را می‌کاشتند و تا روز شانزدهم فروردین آنها را جمع نمی‌کردند. هر کدام از این گیاهان که بارورتر شود، در آن سال محصول بهتری خواهد داد. در این دوران همچنین رسم بود که در بامداد نوروز، مردم به یکدیگر آب بپاشند. از زمان هرمز اول مرسوم شد که مردم در شب نوروز آتش روشن نمایند. همچنین از زمان هرمز دوم ، رسم دادن سکه در نوروز به‌عنوان عیدی متداول شد.

  نوروز پس از اسلام

  پیامبر اسلام (ص) در ارج و ارزش نوروز می فرمایند: «فنیر وزا ان قدرتم کل یوم یعنی تهادوا و تواصلو فی الله، اگر می توانید هر روز را نوروز کنید؛ یعنی در راه خدا به یکدیگر هدیه بدهید و با یکدیگر پیوند داشته باشید.» (دعائم الإسلام ، ج ۲ ، ص ۳۲۶) درآثار مختلف وجود دارد که برای امیرالمومنین(ع) هدیه نوروزی آوردند و نیز امام صادق(ع) در وصف و ارزش عید نوروز فرموده است:« در عید نوروز حق تعالی در روز الست، از ارواح بندگان پیمان گرفته است که او را به یگانگی بپرستند و برای او شریکی قرار ندهند. این روز، اولین روز طلوع آفتاب، اولین روز وزیدن بادها و رویش گیاهان می‏باشد. در این روز، جبرئیل بر حضرت رسول، وحی آورد و بعثت پیامبر از این روز آغاز شد و پیامبر اسلام(ص)، در چنین روزی، بت‏های کافران را نابود کرد، روزی است که پیامبر اکرم(ص) در غدیر خم برای ولایت امیرالمومنین(ع) از مردم پیمان گرفت. روزی که آن حضرت بر خوارج نهروان پیروز شد و روزی است که قائم ما اهل‏بیت(ع) ظهور خواهد کرد.(بحار، ج ۵۶ ، ص ۱۱۹)

  سیدبن طاووس که از دانشمندان بزرگ شیعه است درباره نوروز می‏نویسد: «و در چنین روزی مردم باید همانند روز مبعث و غدیر، با دعا و نماز و روزه به سپاس گزاری از افاضه نعمت بزرگ هستی بپردازند و با استعمال بهترین عطرها و پوشیدن تمیزترین جامه‏ها به استقبال آن روند.»

  از برگزاری آیین‌های نوروز در زمان امویان نشانه‌ای در دست نیست و در زمان عباسیان نیز به نظر می‌رسد که خلفا گاهی برای پذیرش هدایای مردمی، از نوروز استقبال می‌کرده‌اند. با ظهور ابومسلم خراسانی و همچنین نفوذ برمکیان و با روی کارآمدن سلسله‌های سامانیان و آل بویه جشن های ایرانی از نو رونق یافت. آثار و قرائنی که در دست است می رساند که پس از ظهور اسلام همواره جشن نوروز برپا می شده است و مراسم آن با تغییراتی از عهدی به عهد دیگر منتقل می گردیده است. .

  در دوران سلجوقیان ، به دستور جلال‌الدین ملک‌شاه سلجوقی تعدادی از ستاره شناسان ایرانی از جمله خیام برای بهترسازی گاهشمار ایرانی گرد هم آمدند. این گروه، نوروز را در یکم بهار (ورود آفتاب به برج حمل ) قرار دادند و جایگاه آن را ثابت نمودند. بر اساس این گاهشمار که به تقویم جلالی معروف شد، برای ثابت ماندن نوروز در آغاز بهار ، مقرر شد که حدوداً هر چهار سال یک‌بار (گاهی هر پنج سال یک بار)، تعداد روزهای سال را به‌جای ۳۶۵ روز برابر با ۳۶۶ روز در نظر بگیرند. این گاهشمار از سال ۳۹۲ هجری آغاز شد.

  نوروز در دوران صفویان نیز برگزار می‌شد. در سال ۱۵۹۷ میلادی ، شاه عباس صفوی مراسم نوروز را در عمارت نقش جهان اصفهان برگزار نمود و این شهر را پایتخت همیشگی ایران اعلام نمود.در اسلام و به ویژه ٔ آیین تشیع به نوروز به عنوان روزی خجسته نگاه شده‌است و بر گرامی داشتن آن تأکید نموده اند.

  جغرافیای نوروز

  منطقه‌ای که در آن جشن نوروز برگزار می‌شد، امروزه شامل کشورهای زیادی می‌شود. برخی آیین‌های نوروز در این کشورها با هم متفاوت‌ند. جغرافیای نوروز با نام نوروز یا مشابه آن، بحرین،بخشی از یمنو عمان وامارات و کویت و...، بالکان ، تاجیکستان ،ترکمنستان ،ازبکستان،آذربایجان، قزاقستان ، تاتارستان ، وهمه آسیای میانه ، چین غربی (ترکستان چین)، بخشی از سودان ، زنگبار ، ترکیه ،سوریه، عراق ،سراسر قفقاز تا آستراخان ، و نیز مناطقی از آمریکای شمالی ، هندوستان ، پاکستان ، بنگلادش ،، نپال ، تبت و...را شامل می‌شود.

  کردها درکشورهای مختلف عید نوروز را جشن می‌گیرند؛ در هنگام نوروز، کردها با گردهم‌آیی در بیرون شهرها، به استقبال بهار می‌روند. در این گردهم‌آیی‌های نوروزی، زنان کرد لباس‌های رنگین پوشیده و «شال‌های پرزرق و برق» بر سر می‌نهند؛ مردان جوان کرد نیز پرچم‌های سبز و زرد و سرخ را برافراشته و با رقص و پایکوبی گرد آتش ، نوروز را پاس داشته و زنده نگاه می‌دارند.

  در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۰۹ ( ۱۰ فروردین ۱۳۸۸ )، پارلمان فدرال کانادا ، اولین روز بهار هر سال را به عنوان نوروز ( Nowruz Day )، عید ملی ایرانیان و بسیاری اقوام دیگر نامگذاری کرد.در تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۱۰ سازمان ملل متحد با تصویب یک قطعنامه در مقر سازمان در نیویورک، عید نوروز را به عنوان روز بین‌المللی نوروز و فرهنگ صلح در جهان به رسمیت شناخت.

  خانه‌تکانی

  خانه‌تکانی یکی از آیین‌های نوروزی است که مردم بیشتر مناطقی که نوروز را جشن می‌گیرند به آن پایبندند. در این آیین، تمام خانه و وسایل آن در آستانه نوروز گردگیری، شستشو و تمیز می‌شوند. این آیین در کشورهای مختلف از جمله ایران، تاجیکستان و افغانستان برگزار می‌شود.

  سفره‌های نوروزی

  سفره هفت سین و هفت میوه از سفره‌های نوروزی است که در ایران، جمهوری آذربایجان و تاجیکستان ،افغانستان و بخش های از جغرافیایی نوروز رایج است.در بسیاری از نقاط ایران، جمهوری آذربایجان و برخی از نقاط افغانستان، سفره هفت سین پهن می‌شود. در این سفره هفت چیز قرار می‌گیرد که با حرف سین آغاز شده باشد؛ مثل سیر ، سنجد ، سمنو ، سیب و... به هفت سینی که چیده می‌شود معانی خاصی نسبت داده‌اند. مثلاً سیب را نماد زیبایی و تندرستی، سنجد را نماد عشق و محبت، و سکه را رزق و روزی گفته‌اند. در بخشی ازافغانستان وتاجیکستانسفره هفت میوه می گسترانند. سفره نوروز از زمانهای کهن بوده، اما به این صورت بوده‌است که سفره‌ای را پهن می‌کردند و در بشقابهای سفالی و یا فلزی آنواع آجیلهای خشک شده مانند توت خشک - برگه خشک شده زردآلو و هلو و پختیک (پخته شده و خشک شده لبو) و عسل و سر شیر خشک شده، کلوچه، گعگ (کیک) قطاب و نان سرموکی و... می‌گذاشتند تخم مرغ رنگ شده حتماً در سفره وجود داشت. در این سفره بعضی چیزها فقط جنبه زیبایی داشت مانند تخم مرغ و آیینه ولی سایر چیزها برای خوردن و پذیرایی میهمانان بودوهرزمان که تمام می‌شد بلافاصله صاحبخانه ظروف را مجدد برای میهمانان جدید پرمی‌کرد.

 

مخلص کلام این که با اطمینان باید گفت که هیچ قوم وملتی عیدی چون نوروز ایرانیان ودیگر ملتهای مرتبط با آن نداشته و ندارند. این عید چنان با ارزش و اهمیت است که رهبران مذهبی این کهن سرزمین با پاسداشت آن، جان و روح و صفای دیگری به آن می بخشند. نوروز یکی از محورهای وحدت ایرانیان و آریاییها و مسلمانان و دیگر ملت ها می تواند باشد. می توان گفت؛نوروز،روز تجلّی روح و هویت ایرانی است که همراه با تغییر و شکوفایی طبیعت بازگشتی دوباره به خویشتن دارد. نوروز برهان این دعوی است که ایران، با همه سال خوردگی هنوز جوان و نیرومند است. در این روز باید با نیاکان هم صدا شد و دست به دعا برداشت و گفت: « منش بد شکست بیابد، منش نیک پیروز شود، دروغ شکست بیابد، راستی برآن پیروز شود.»