به گزارش گروه اطلاع رسانی شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی؛ چندین سده پیش در دامن طبیعت بکر حجاز و در زیر سپهر پر ستاره مکه، در قلب شبه جزیره عربستان در خانواده‌ای اصیل و متفاوت با آداب خرافی روزگار، دختری چشم به جهان گشود که بعدها فطرت و سرشت پاک خویش را به خوبی نشان داد. پس از ولادت او، خاندانش، برخلاف رسم دوره جاهلیت مبنی بر زنده به گور کردن دختران، ولادت او را گرامی داشتند و «خویلد» و «فاطمه» پدر و مادرش، نام او را «خدیجه» به مفهوم گسسته و بیگانه از زشتی‌ها و ناپسندی‌ها برگزیدند.

حضرت خدیجه(س) از جایگاه اجتماعی ممتازی برخوردار بود و شهرت بالایی داشت. ایشان تاجری موفق بود که به واسطه هوش و نبوغ بالا، کاروان های تجاری بسیاری را هدایت می کرد و در همین عرصه تجارت، با امانتداری، اخلاق نیک و آزاد منشی حضرت محمد(ص) آشنا شد و ایشان را امین خود قرار داد و در نهایت با خاتم پیامبران(ص) ازدواج کرد. این بانوی کرامت همراه و یار همیشگی پیامبر(ص) بود و در زمان حیات خود و در تمام روزهای سخت لحظه ای ایشان را تنها نگذاشت.

بر پایه روایت های تاریخی به جایگاه بالای اجتماعی و حسن شهرت حضرت خدیجه(س) و نسب ایشان اشاره شده است. «ابن سیدالناس» تاریخ‌نگار و فقیه مصری در این باره می گوید: «‌او زنی شریف و با‌ درایت بود که خداوند خیر و کرامت برای او در نظر گرفت. به لحاظ نسب در طبقه متوسط از انساب عرب جای داشت اما دارای شرافتی عظیم و ثروتی زیاد بود.» 

همچنین کمک‌های مالی حضرت خدیجه(س) موجب غنای حضرت محمد(ص) شد. خداوند در مقام بیان نعمت‌های خود به پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید: «خداوند تو را فقیر یافت و بی‌نیاز کرد.» 

رسول خدا(ص) نیز همواره می‌فرمودند: «هیچ مالی به من سود نبخشید، آنگونه که ثروت خدیجه(س) به من سود بخشید». در ماجرای محاصره شعب ابی طالب نیز اموال حضرت خدیجه(س) در حمایت از بنی‌هاشم مصرف شد، تا آنجا که در روایت آمده است: «‌ابوطالب و خدیجه(س) همه اموال خود را برای حفظ اسلام و محاصره‌شدگان انفاق کردند.»

سرانجام بانوی مهر و کرامت پس از عمری نیک سرشتی، دستگیری از نیازمندان و همراهی با رسول خدا(ص)در 10 رمضان سال دهم بعثت و سه سال پیش از هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه، چشم از جهان خاکی فرو بست.

شخصیت و سیره حضرت خدیجه(س) بیش از هرچیز سه شاخصه اخلاقی و ویژگی برجسته ایشان را یادآور می شود. نخستین ویژگی منحصر به فرد آن حضرت(س)، «سبقت در ایمان» بود که در آیات سوره مبارکه «توبه» و «حدید» به آن اشاره شده است. در توضیح این ویژگی باید درباره شرایط زندگی و حیات ایشان کمی تامل کرد چراکه حضرت خدیجه(س) در شرایط بسیار سختی زندگی می کرد و تفاوت زیادی است میان افرادی که در شرایط سخت و جهادی حفظ ایمان می کنند با اشخاصی که در عافیت و رفاه از خداپرستی سخن می گویند. این سبقت در ایمان با عناوینی چون «پیشتازی» و «طلایه داری» نیز در برخی منابع عنوان می شود که عبارات مترادف و جامعی است. 

ویژگی قابل توجه دیگر «ایمان و عشق» است که در وجود این بزرگوار وجود داشت. ایمان حضرت خدیجه(س)، ایمانی خالص و ناب بود که مانند آن در شرایط و اوضاع عرب جاهلیت کمتر یافت می شد؛ چنانچه در روایت داریم، زمانی که جبرییل(ص) بر پیامبر(ص) وارد می شدند خطاب به وجود بلند مرتبه رسول الله(ص) می فرمودند که «به خدیجه سلام برسان». این خود از اهمیت و شأن این بانوی مسلمان و با ایمان نزد خداوند متعال و فرستادگانش حکایت دارد.

مساله مهم دیگر که اکسیر ساخت انسان است و مسبب بدل شدن مس وجودی افراد به طلا می شود موضوع «عشق» است که انسان را به گوهر بی بدلیل آفرینش تبدیل می کند و آن را در مقام اشرف مخلوقات قرار می دهد. عشق حضرت خدیجه(س) به پیامبر اکرم(ص) نیز از این گونه به شمار می آید. 

همین پشتوانه ایمان و عشق خدیجه کبری(س) از او انسانی مبارز و مجاهد ساخت که در سخت ترین شرایط اقتصادی و معیشتی از دین و علاقه خود به خدا و خاتم پیامبران(ص) دست بر نداشت و جان و مال خود را در راه اسلام صرف کرد. به عبارتی روشن تر مصداق نخست جهاد با مال در قرآن کریم که با عبارت «در راه خدا با اموال و جان های خود جهاد کنید»(آیه 41 سوره توبه) از آن یاد شده، خدیجه کبری(س) است.