این مجاهد بزرگ، از یاران و یاوران صدیق امام راحل (ره) بود که بی‌تردید از نظر خصایص اخلاقی، روحی و معنوی از جمله کسانی بود که راه مولا امیرالمومنین (ع) و سلاله پاک شیعه را ادامه داد و در خدمتگزاری به مردم از هیچ تلاشی دریغ نکرد.

آیت‌الله صدوقی پیش از انقلاب اسلامی با احساس وظیفه و مسئولیت‌شناسی به جنبش مبارزه با رژیم ستم‌شاهی پیوست و با صدور اعلامیه‌های آتشین، شعله‌های انقلاب اسلامی را در استان یزد و استان‌های همجوار روشن و شعله‌ور ساخت و کار را برای مأموران ساواک و دژخیمان پهلوی سخت کرد.

ایجاد پیوند و برادری میان مسلمانان دنیای اسلام، مهم‌ترین ویژگی چهارمین شهید محراب بود و مؤمنین را به ترک خودپرستی دعوت می‌کرد و از خود بزرگ‌بینی برحذر می‌داشت.

او انسان‌ها را به تقوای الهی سفارش می‌کرد و خود به پیامبر (ص) و خاندان عصمت و طهارت (ع) علاقه وافری داشت تا جایی که هر هفته، جلسه سوگواری در ذکر فضائل اهل‌بیت (ع) برگزار می‌کرد.

این مرد الهی توجه زیادی به نسل جوان و جوانان داشت؛ چراکه خوب می‌دانست آینده‌سازان این مرز و بوم همین جوانان هستند و همین امر نیز باید مورد توجه مسئولان و سایر دست‌اندرکاران دین و آئین اسلام واقع شود که راندن جوان از مسجد یعنی فرستادن آن‌ها به زمین دشمن و خالی کردن پایگاه دین از مدافعان آینده.

شجاعت، شهامت و جرأت از خصلت‌های مثال‌زدنی این عالم شهیر بود تا جایی که رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره ایشان فرموده بودند؛ زمانی که به یزد و مسجد آیت‌الله صدوقی می‌رفتیم، گویی از رژیم ستم‌شاهی، اختناق و ساواک خبری نبود و در مسجد اعلامیه‌هایی نصب شده بود که مضامین آن ساختن کوکتل مولوتوف بود.

تدابیر، دوراندیشی و مدیریت وی راهگشای بسیاری از مشکلات و بحران‌ها بود با این حال هیچ‌گاه از حدود الهی خارج نشد تا به اصول دین و دین‌داری خدشه‌ای وارد نشود.

برای اینکه بدانیم منزلت و جایگاه شهید صدوقی چقدر والا است، باید به همان جمله حضرت روح‌الله (ره) اکتفا کنیم، آن جا که امام راحل (ره) فرمودند: شهید صدوقی، محور این انقلاب بوده است. این بیان امام به خوبی گویای تمام زحمات، تلاش‌ها و رشادت‌های این عالم فرزانه در به ثمر رسیدن نهال انقلاب اسلامی بود.

تداوم حضور مجاهدانه آیت‌الله صدوقی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در صحنه مبارزه با دشمنان، موضوعی نبود که منافقان بتوانند آن را برتابند، از این‌رو کمر به ترور او بستند و در یازدهم تیر سال ۱۳۶۱ پس از اقامه نماز جمعه، این یار صدیق امام (ره) را به شهادت رساندند.