امانی پس از قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ خورشیدی و سرکوب شدید مردم به عنوان مغز متفکر هیأت‌های موتلفه بر تغییر تاکتیک اصرار داشت و بر این عقیده بود که «تنها حرف زدن و اعلامیه دادن فایده‌ای نخواهد داشت و باید کاری کرد که مثل بمب در دنیا صدا کند». از این رو به همراه مهدی عراقی در پی عملیات مسلحانه بودند تا با سران رژیم مقابله کنند.

پس از آنکه در ۱۳ آبان ۱۳۴۳ خورشیدی، امام (ره) به ترکیه تبعید شدند و این عمل رژیم، خشم آنها را برانگیخت و تصمیم گرفتند تا پاسخی قاطع به رژیم بدهند. آنها یکی از افراد مؤثر در تبعید امام (ره) را حسنعلی منصور نخست‌وزیر می‌دانستند که لایحه کاپیتولاسیون را در مجلس شورای ملی به تصویب رسانده بود. امانی به همراه دیگر اعضای هیأت مؤتلفه با برداشت ضمنی که از مجوز شرعی شورای فقها هیأت موتلفه و تأیید آیت‌الله سید محمد هادی میلانی از مراجع تقلید مبنی بر مفسد فی‌الارض و مهدورالدم بودن حسنعلی منصور به دست آورده بودند، تصمیم به اعدام انقلابی او گرفتند.

امانی که رهبری شاخه نظامی موتلفه را بر عهده داشت «عملیات بدر» را برای ترور حسنعلی منصور طراحی کرد و مسؤولیت آن را خود به همراه برادرش حاج‌هاشم و مهدی عراقی بر عهده گرفت آنها در یکم بهمن ۱۳۴۳ خورشیدی عملیات را اجرایی کردند. در این روز منصور با تیراندازی محمد بخارایی و پشتیبانی آتش امانی در روبروی مجلس در میدان بهارستان به ضرب چند گلوله کشته شد.

بخارایی در هنگام گریختن از صحنه، دستگیر شد. پس از انتقال او به کلانتری میدان بهارستان، مرتضی نیک‌نژاد، رضا صفارهرندی و سیدعلی اندرزگو در میدان شوش اسلحه‌های خود را به امانی تحویل دادند و به خانه‌های خود رفتند اما مأموران آنها را دستگیر کردند. سپس امانی که مخفی شده بود، تحت تعقیب قرار گرفت و پس از ۱۰ روز در منزل سیدابوالقاسم رضوی‌فرد دستگیر شد و بعد از آن حبیب الله عسگر اولادی و مهدی عراقی نیز دستگیر شدند.

دادگاه رژیم پهلوی، حاج‌صادق امانی را به همراه محمد بخارایی، رضا صفار هرندی، مرتضی نیک‌نژاد و سیدعلی اندرزگو (به صورت غیابی) به اعدام و حاج‌مهدی عراقی و حبیب‌الله عسگر اولادی را به حبس ابد محکوم کرد و با وجود اعتراض برخی از علما مانند سیدعبدالله شیرازی، حاج‌صادق امانی به همراه یارانش در سحرگاه ۲۶ خرداد ۱۳۴۴ خورشیدی در پادگان حشمتیه تهران اعدام شدند.

منبع: ایرنا