قال فما خطْبكمْ أيّها الْمرْسلون ﴿ ۳۱ ﴾ 

[ابراهيم] گفت اى فرستادگان ماموريت‏ شما چيست ( ۳۱) 

قالوا إنّا أرْسلْنا إلى قوْمٍ مّجْرمين ﴿ ۳۲ ﴾ 

گفتند ما به سوى مردمى پليدكار فرستاده شده ‏ايم ( ۳۲) 

لنرْسل عليْهمْ حجارةً مّن طينٍ ﴿ ۳۳ ﴾ 

تا سنگ هايى از گل رس بر [سر] آنان فرو فرستيم ( ۳۳) 

مسوّمةً عند ربّك للْمسْرفين ﴿ ۳۴ ﴾ 

[كه] نزد پروردگارت براى مسرفان نشان‏گذارى شده است ( ۳۴) 

فأخْرجْنا من كان فيها من الْمؤْمنين ﴿ ۳۵ ﴾ 

پس هر كه از مؤمنان در آن [شهرها] بود بيرون برديم ( ۳۵) 

فما وجدْنا فيها غيْر بيْتٍ مّن الْمسْلمين ﴿ ۳۶ ﴾ 

و[لى] در آنجا جز يك خانه از فرمانبران [خدا بيشتر] نيافتيم ( ۳۶) 

وتركْنا فيها آيةً لّلّذين يخافون الْعذاب الْأليم ﴿ ۳۷ ﴾ 

و در آنجا براى آن ها كه از عذاب پر درد مى ‏ترسند عبرتى به جاى گذاشتيم ( ۳۷) 

وفي موسى إذْ أرْسلْناه إلى فرْعوْن بسلْطانٍ مّبينٍ ﴿ ۳۸ ﴾ 

و [نيز] در [ماجراى] موسى چون او را با حجتى آشكار به سوى فرعون گسيل داشتيم ( ۳۸) 

فتولّى بركْنه وقال ساحرٌ أوْ مجْنونٌ ﴿ ۳۹ ﴾ 

پس [فرعون] با اركان [دولت] خود روى برتافت و گفت [اين شخص] ساحر يا ديوانه ‏اى است ( ۳۹) 

فأخذْناه وجنوده فنبذْناهمْ في الْيمّ وهو مليمٌ ﴿ ۴۰ ﴾ 

[تا] او و سپاهيانش را گرفتيم و آنان را در دريا افكنديم در حالى كه او [در آخرين لحظه] نكوهشگر [خود] بود ( ۴۰) 

وفي عادٍ إذْ أرْسلْنا عليْهم الرّيح الْعقيم ﴿ ۴۱ ﴾ 

و در [ماجراى] عاد [نيز] چون بر [سر] آن ها آن باد مهلك را فرستاديم ( ۴۱) 

ما تذر من شيْءٍ أتتْ عليْه إلّا جعلتْه كالرّميم ﴿ ۴۲ ﴾ 

به هر چه مى‏ وزيد آن را چون خاكستر استخوان مرده مى ‏گردانيد ( ۴۲) 

وفي ثمود إذْ قيل لهمْ تمتّعوا حتّى حينٍ ﴿ ۴۳ ﴾ 

و در [ماجراى] ثمود [نيز عبرتى بود] آنگاه كه به ايشان گفته شد تا چندى برخوردار شويد ( ۴۳) 

فعتوْا عنْ أمْر ربّهمْ فأخذتْهم الصّاعقة وهمْ ينظرون ﴿ ۴۴ ﴾ 

تا [آنكه] از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى كه آنها مى ‏نگريستند آذرخش آنان را فرو گرفت ( ۴۴) 

فما اسْتطاعوا من قيامٍ وما كانوا منتصرين ﴿ ۴۵ ﴾ 

در نتيجه نه توانستند به پاى خيزند و نه طلب يارى كنند ( ۴۵) 

وقوْم نوحٍ مّن قبْل إنّهمْ كانوا قوْمًا فاسقين ﴿ ۴۶ ﴾ 

و قوم نوح [نيز] پيش از آن [اقوام نامبرده همين گونه هلاك شدند] زيرا آن ها مردمى نافرمان بودند ( ۴۶) 

والسّماء بنيْناها بأيْدٍ وإنّا لموسعون ﴿ ۴۷ ﴾ 

و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم و بى‏گمان ما [آسمان]گستريم ( ۴۷) 

والْأرْض فرشْناها فنعْم الْماهدون ﴿ ۴۸ ﴾ 

و زمين را گسترانيده‏ ايم و چه نيكو گسترندگانيم ( ۴۸) 

ومن كلّ شيْءٍ خلقْنا زوْجيْن لعلّكمْ تذكّرون ﴿ ۴۹ ﴾ 

و از هر چيزى دو گونه [يعنى نر و ماده] آفريديم اميد كه شما عبرت گيريد ( ۴۹) 

ففرّوا إلى اللّه إنّي لكم مّنْه نذيرٌ مّبينٌ ﴿ ۵۰ ﴾ 

پس به سوى خدا بگريزيد كه من شما را از طرف او بيم ‏دهنده‏ اى آشكارم ( ۵۰) 

ولا تجْعلوا مع اللّه إلهًا آخر إنّي لكم مّنْه نذيرٌ مّبينٌ ﴿ ۵۱ ﴾ 

و با خدا معبودى ديگر قرار مدهيد كه من از جانب او هشداردهنده‏ اى آشكارم ( ۵۱) 

كذلك ما أتى الّذين من قبْلهم مّن رّسولٍ إلّا قالوا ساحرٌ أوْ مجْنونٌ ﴿ ۵۲ ﴾ 

بدين سان بر كسانى كه پيش از آن ها بودند هيچ پيامبرى نيامد جز اينكه گفتند ساحر يا ديوانه‏ اى است (۵۲) 

أتواصوْا به بلْ همْ قوْمٌ طاغون ﴿ ۵۳ ﴾ 

آيا همديگر را به اين [سخن] سفارش كرده بودند [نه] بلكه آنان مردمى سركش بودند ( ۵۳) 

فتولّ عنْهمْ فما أنت بملومٍ ﴿ ۵۴ ﴾ 

پس از آنان روى بگردان كه تو در خور نكوهش نيستى ( ۵۴) 

وذكّرْ فإنّ الذّكْرى تنفع الْمؤْمنين ﴿ ۵۵ ﴾ 

و پند ده كه مؤمنان را پند سود بخشد ( ۵۵) 

وما خلقْت الْجنّ والْإنس إلّا ليعْبدون ﴿ ۵۶ ﴾ 

و جن و انس را نيافريدم جز براى آنكه مرا بپرستند ( ۵۶) 

ما أريد منْهم مّن رّزْقٍ وما أريد أن يطْعمون ﴿ ۵۷ ﴾ 

از آنان هيچ روزيى نمى‏ خواهم و نمى ‏خواهم كه مرا خوراك دهند ( ۵۷) 

إنّ اللّه هو الرّزّاق ذو الْقوّة الْمتين ﴿ ۵۸ ﴾ 

خداست كه خود روزى بخش نيرومند استوار است ( ۵۸) 

فإنّ للّذين ظلموا ذنوبًا مّثْل ذنوب أصْحابهمْ فلا يسْتعْجلون ﴿ ۵۹ ﴾ 

پس براى كسانى كه ستم كردند بهره ‏اى است از عذاب همانند بهره عذاب ياران [قبلى]شان پس [بگو] در خواستن عذاب از من شتابزدگى نكنند ( ۵۹) 

فويْلٌ لّلّذين كفروا من يوْمهم الّذي يوعدون ﴿ ۶۰ ﴾ 

پس واى بر كسانى كه كافر شده‏ اند از آن روزى كه وعده يافته ‏اند ( ۶۰) 

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم 

به نام خداوند رحمتگر مهربان                                           

والطّور ﴿ ۱ ﴾ 

سوگند به طور ( ۱) 

وكتابٍ مّسْطورٍ ﴿ ۲ ﴾ 

و كتابى نگاشته شده ( ۲) 

في رقٍّ مّنشورٍ ﴿ ۳ ﴾ 

در طومارى گسترده ( ۳) 

والْبيْت الْمعْمور ﴿ ۴ ﴾ 

سوگند به آن خانه آباد [خدا] ( ۴) 

والسّقْف الْمرْفوع ﴿ ۵ ﴾ 

سوگند به بام بلند [آسمان] ( ۵) 

والْبحْر الْمسْجور ﴿ ۶ ﴾ 

و آن درياى سرشار [و افروخته] ( ۶) 

إنّ عذاب ربّك لواقعٌ ﴿ ۷ ﴾ 

كه عذاب پروردگارت واقع ‏شدنى است ( ۷) 

ما له من دافعٍ ﴿ ۸ ﴾ 

آن را هيچ بازدارنده‏ اى نيست ( ۸) 

يوْم تمور السّماء موْرًا ﴿ ۹ ﴾ 

روزى كه آسمان سخت در تب و تاب افتد ( ۹) 

وتسير الْجبال سيْرًا ﴿ ۱۰ ﴾ 

و كوه ها [جمله] به حركت درآيند ( ۱۰) 

فويْلٌ يوْمئذٍ للْمكذّبين ﴿ ۱۱ ﴾ 

پس واى بر تكذيب ‏كنندگان در آن روز ( ۱۱) 

الّذين همْ في خوْضٍ يلْعبون ﴿ ۱۲ ﴾ 

آنان كه به ياوه سرگرمند ( ۱۲) 

يوْم يدعّون إلى نار جهنّم دعًّا ﴿ ۱۳ ﴾ 

روزى كه به سوى آتش جهنم كشيده مى‏ شوند [چه] كشيدنى ( ۱۳) 

هذه النّار الّتي كنتم بها تكذّبون ﴿ ۱۴ ﴾ 

[و به آنان گويند] اين همان آتشى است كه دروغش مى‏ پنداشتيد ( ۱۴) 

أفسحْرٌ هذا أمْ أنتمْ لا تبْصرون ﴿ ۱۵ ﴾ 

آيا اين افسون است‏ يا شما [درست] نمى‏ بينيد ( ۱۵) 

اصْلوْها فاصْبروا أوْ لا تصْبروا سواء عليْكمْ إنّما تجْزوْن ما كنتمْ تعْملون ﴿ ۱۶ ﴾ 

به آن درآييد خواه شكيبایيد يا ناشكيبایيد به حال شما يكسان است تنها به آنچه مى ‏كرديد مجازات مى ‏يابيد (۱۶) 

إنّ الْمتّقين في جنّاتٍ ونعيمٍ ﴿ ۱۷ ﴾ 

پرهيزگاران در باغ هايى و [در] ناز و نعمتند ( ۱۷) 

فاكهين بما آتاهمْ ربّهمْ ووقاهمْ ربّهمْ عذاب الْجحيم ﴿ ۱۸ ﴾ 

به آنچه پروردگارشان به آنان داده دلشادند و پروردگارشان آن ها را از عذاب دوزخ مصون داشته است ( ۱۸) 

كلوا واشْربوا هنيئًا بما كنتمْ تعْملون ﴿ ۱۹ ﴾ 

[به آنان گويند] به [پاداش] آنچه به جاى مى‏ آورديد بخوريد و بنوشيد گواراتان باد ( ۱۹) 

متّكئين على سررٍ مّصْفوفةٍ وزوّجْناهم بحورٍ عينٍ ﴿ ۲۰ ﴾ 

بر تخت هايى رديف هم تكيه زده ‏اند و حوران درشت ‏چشم را همسر آنان گردانده‏ ايم ( ۲۰) 

والّذين آمنوا واتّبعتْهمْ ذرّيّتهم بإيمانٍ ألْحقْنا بهمْ ذرّيّتهمْ وما ألتْناهم مّنْ عملهم مّن شيْءٍ كلّ امْرئٍ بما كسب رهينٌ ﴿ ۲۱ ﴾ 

و كسانى كه گرويده و فرزندانشان آن ها را در ايمان پيروى كرده ‏اند فرزندانشان را به آنان ملحق خواهيم كرد و چيزى از كار[ها]شان را نمى‏ كاهيم هر كسى در گرو دستاورد خويش است ( ۲۱) 

وأمْددْناهم بفاكهةٍ ولحْمٍ مّمّا يشْتهون ﴿ ۲۲ ﴾ 

با [هر نوع] ميوه و گوشتى كه دلخواه آن هاست آنان را مدد [و تقويت] مى‏ كنيم ( ۲۲) 

يتنازعون فيها كأْسًا لّا لغْوٌ فيها ولا تأْثيمٌ ﴿ ۲۳ ﴾ 

در آنجا جامى از دست هم مى‏ ربايند [و بر سرش همچشمى مى‏ كنند] كه در آن نه ياوه گويى است و نه گناه ( ۲۳) 

ويطوف عليْهمْ غلْمانٌ لّهمْ كأنّهمْ لؤْلؤٌ مّكْنونٌ ﴿ ۲۴ ﴾ 

و براى [خدمت] آنان پسرانى است كه بر گردشان همى‏ گردند انگارى آن ها مرواريدى‏ اند كه [در صدف] نهفته است ( ۲۴) 

وأقْبل بعْضهمْ على بعْضٍ يتساءلون ﴿ ۲۵ ﴾ 

و برخى‏ شان رو به برخى كنند [و] از هم پرسند ( ۲۵) 

قالوا إنّا كنّا قبْل في أهْلنا مشْفقين ﴿ ۲۶ ﴾ 

گويند ما پيشتر در ميان خانواده خود بيمناك بوديم ( ۲۶) 

فمنّ اللّه عليْنا ووقانا عذاب السّموم ﴿ ۲۷ ﴾ 

پس خدا بر ما منت نهاد و ما را از عذاب گرم [مرگبار] حفظ كرد ( ۲۷) 

إنّا كنّا من قبْل ندْعوه إنّه هو الْبرّ الرّحيم ﴿ ۲۸ ﴾ 

ما از ديرباز او را مى‏ خوانديم كه او همان نيكوكار مهربان است ( ۲۸) 

فذكّرْ فما أنت بنعْمت ربّك بكاهنٍ ولا مجْنونٍ ﴿ ۲۹ ﴾ 

پس اندرز ده كه تو به لطف پروردگارت نه كاهنى و نه ديوانه ( ۲۹) 

أمْ يقولون شاعرٌ نّتربّص به ريْب الْمنون ﴿ ۳۰ ﴾ 

يا مى‏ گويند شاعرى است كه انتظار مرگش را مى ‏بريم [و چشم به راه بد زمانه بر اوييم] ( ۳۰) 

قلْ تربّصوا فإنّي معكم مّن الْمتربّصين ﴿ ۳۱ ﴾ 

بگو منتظر باشيد كه من [نيز] با شما از منتظرانم ( ۳۱) 

أمْ تأْمرهمْ أحْلامهم بهذا أمْ همْ قوْمٌ طاغون ﴿ ۳۲ ﴾ 

آيا پندارهايشان آنان را به اين [موضع گيرى] وا مى ‏دارد يا [نه] آن ها مردمى سركشند ( ۳۲) 

أمْ يقولون تقوّله بل لّا يؤْمنون ﴿ ۳۳ ﴾ 

يا مى ‏گويند آن را بربافته [نه] بلكه باور ندارند ( ۳۳) 

فلْيأْتوا بحديثٍ مّثْله إن كانوا صادقين ﴿ ۳۴ ﴾ 

پس اگر راست مى ‏گويند سخنى مثل آن بياورند ( ۳۴) 

أمْ خلقوا منْ غيْر شيْءٍ أمْ هم الْخالقون ﴿ ۳۵ ﴾ 

آيا از هيچ خلق شده ‏اند يا آنكه خودشان خالق [خود] هستند ( ۳۵) 

أمْ خلقوا السّماوات والْأرْض بل لّا يوقنون ﴿ ۳۶ ﴾ 

آيا آسمان ها و زمين را [آنان] خلق كرده‏ اند [نه] بلكه يقين ندارند ( ۳۶) 

أمْ عندهمْ خزائن ربّك أمْ هم الْمصيْطرون ﴿ ۳۷ ﴾ 

آيا ذخاير پروردگار تو پيش آن هاست‏ يا ايشان تسلط [تام] دارند ( ۳۷) 

أمْ لهمْ سلّمٌ يسْتمعون فيه فلْيأْت مسْتمعهم بسلْطانٍ مّبينٍ ﴿ ۳۸ ﴾ 

آيا نردبانى دارند كه بر آن [بر شوند و] بشنوند پس بايد شنونده آنان برهانى آشكار بياورد ( ۳۸) 

أمْ له الْبنات ولكم الْبنون ﴿ ۳۹ ﴾ 

آيا خدا را دختران است و شما را پسران ( ۳۹) 

أمْ تسْألهمْ أجْرًا فهم مّن مّغْرمٍ مّثْقلون ﴿ ۴۰ ﴾ 

آيا از آن ها مزدى مطالبه مى‏ كنى و آنان از [تعهد اداى] تاوان گرانبارند ( ۴۰) 

أمْ عندهم الْغيْب فهمْ يكْتبون ﴿ ۴۱ ﴾ 

آيا [علم] غيب پيش آن هاست و آن ها مى ‏نويسند ( ۴۱) 

أمْ يريدون كيْدًا فالّذين كفروا هم الْمكيدون ﴿ ۴۲ ﴾ 

يا مى‏ خواهند نيرنگى بزنند و [لى] آنان كه كافر شده‏ اند خود دچار نيرنگ شده ‏اند ( ۴۲) 

أمْ لهمْ إلهٌ غيْر اللّه سبْحان اللّه عمّا يشْركون ﴿ ۴۳ ﴾ 

آيا ايشان را جز خدا معبودى است منزه است ‏خدا از آنچه [با او] شريك مى‏ گردانند ( ۴۳) 

وإن يروْا كسْفًا مّن السّماء ساقطًا يقولوا سحابٌ مّرْكومٌ ﴿ ۴۴ ﴾ 

و اگر پاره‏ سنگى را در حال سقوط از آسمان ببينند مى‏ گويند ابرى متراكم است ( ۴۴) 

فذرْهمْ حتّى يلاقوا يوْمهم الّذي فيه يصْعقون ﴿ ۴۵ ﴾ 

پس بگذارشان تا به آن روزى كه در آن بيهوش مى‏ افتند برسند ( ۴۵) 

يوْم لا يغْني عنْهمْ كيْدهمْ شيْئًا ولا همْ ينصرون ﴿ ۴۶ ﴾ 

روزى كه نيرنگشان به هيچ‏ وجه به كارشان نيايد و حمايت نيابند ( ۴۶) 

وإنّ للّذين ظلموا عذابًا دون ذلك ولكنّ أكْثرهمْ لا يعْلمون ﴿ ۴۷ ﴾ 

و در حقيقت غير از اين [مجازات] عذابى [ديگر] براى كسانى كه ظلم كرده‏ اند خواهد بود ولى بيشترشان نمى ‏دانند [كه آن عذاب چيست] ( ۴۷) 

واصْبرْ لحكْم ربّك فإنّك بأعْيننا وسبّحْ بحمْد ربّك حين تقوم ﴿ ۴۸ ﴾ 

و در برابر دستور پروردگارت شكيبايى پيشه كن كه تو خود در حمايت مايى و هنگامى كه [از خواب] بر مى ‏خيزى به نيايش پروردگارت تسبيح گوى ( ۴۸) 

ومن اللّيْل فسبّحْه وإدْبار النّجوم ﴿ ۴۹ ﴾ 

و [نيز] پاره ‏اى از شب و در فروشدن ستارگان تسبيح‏ گوى او باش ( ۴۹) 

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

والنّجْم إذا هوى ﴿ ۱ ﴾ 

سوگند به اختر [= قرآن] چون فرود مى ‏آيد ( ۱) 

ما ضلّ صاحبكمْ وما غوى ﴿ ۲ ﴾ 

[كه] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده ( ۲) 

وما ينطق عن الْهوى ﴿ ۳ ﴾ 

و از سر هوس سخن نمى‏ گويد ( ۳) 

إنْ هو إلّا وحْيٌ يوحى ﴿ ۴ ﴾ 

اين سخن بجز وحی اى كه وحى مى ‏شود نيست ( ۴) 

علّمه شديد الْقوى ﴿ ۵ ﴾ 

آن را [فرشته] شديدالقوى به او فرا آموخت ( ۵) 

ذو مرّةٍ فاسْتوى ﴿ ۶ ﴾ 

[سروش] نيرومندى كه [مسلط] درايستاد ( ۶) 

وهو بالْأفق الْأعْلى ﴿ ۷ ﴾ 

در حالى كه او در افق اعلى بود ( ۷) 

ثمّ دنا فتدلّى ﴿ ۸ ﴾ 

سپس نزديك آمد و نزديكتر شد ( ۸) 

فكان قاب قوْسيْن أوْ أدْنى ﴿ ۹ ﴾ 

تا [فاصله ‏اش] به قدر [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد ( ۹) 

فأوْحى إلى عبْده ما أوْحى ﴿ ۱۰ ﴾ 

آنگاه به بنده ‏اش آنچه را بايد وحى كند وحى فرمود ( ۱۰) 

ما كذب الْفؤاد ما رأى ﴿ ۱۱ ﴾ 

آنچه را دل ديد انكار[ش] نكرد ( ۱۱) 

أفتمارونه على ما يرى ﴿ ۱۲ ﴾ 

آيا در آنچه ديده است با او جدال مى‏ كنيد ( ۱۲) 

ولقدْ رآه نزْلةً أخْرى ﴿ ۱۳ ﴾ 

و قطعا بار ديگرى هم او را ديده است ( ۱۳) 

عند سدْرة الْمنْتهى ﴿ ۱۴ ﴾ 

نزديك سدرالمنتهى ( ۱۴) 

عندها جنّة الْمأْوى ﴿ ۱۵ ﴾ 

در همان جا كه جنة‏الماوى است ( ۱۵) 

إذْ يغْشى السّدْرة ما يغْشى ﴿ ۱۶ ﴾ 

آنگاه كه درخت ‏سدر را آنچه پوشيده بود پوشيده بود ( ۱۶) 

ما زاغ الْبصر وما طغى ﴿ ۱۷ ﴾ 

ديده [اش] منحرف نگشت و [از حد] در نگذشت ( ۱۷) 

لقدْ رأى منْ آيات ربّه الْكبْرى ﴿ ۱۸ ﴾ 

به راستى كه [برخى] از آيات بزرگ پروردگار خود را بديد ( ۱۸) 

أفرأيْتم اللّات والْعزّى ﴿ ۱۹ ﴾ 

به من خبر دهيد از لات و عزى ( ۱۹) 

ومناة الثّالثة الْأخْرى ﴿ ۲۰ ﴾ 

و منات آن سومين ديگر ( ۲۰) 

ألكم الذّكر وله الْأنثى ﴿ ۲۱ ﴾ 

آيا [به خيالتان] براى شما پسر است و براى او دختر ( ۲۱) 

تلْك إذًا قسْمةٌ ضيزى ﴿ ۲۲ ﴾ 

در اين صورت اين تقسيم نادرستى است ( ۲۲) 

إنْ هي إلّا أسْماء سمّيْتموها أنتمْ وآباؤكم مّا أنزل اللّه بها من سلْطانٍ إن يتّبعون إلّا الظّنّ وما تهْوى الْأنفس ولقدْ جاءهم مّن رّبّهم الْهدى ﴿ ۲۳ ﴾ 

[اين بتان] جز نام هايى بيش نيستند كه شما و پدرانتان نامگذارى كرده ‏ايد [و] خدا بر [حقانيت] آن ها هيچ دليلى نفرستاده است [آنان] جز گمان و آنچه را كه دلخواهشان است پيروى نمى‏ كنند با آنكه قطعا از جانب پروردگارشان هدايت برايشان آمده است ( ۲۳) 

أمْ للْإنسان ما تمنّى ﴿ ۲۴ ﴾ 

مگر انسان آنچه را آرزو كند دارد ( ۲۴) 

فللّه الْآخرة والْأولى ﴿ ۲۵ ﴾ 

آن سرا و اين سرا از آن خداست ( ۲۵) 

وكم مّن مّلكٍ في السّماوات لا تغْني شفاعتهمْ شيْئًا إلّا من بعْد أن يأْذن اللّه لمن يشاء ويرْضى ﴿ ۲۶ ﴾ 

و بسا فرشتگانى كه در آسمان هايند [و] شفاعتشان به كارى نيايد مگر پس از آنكه خدا به هر كه خواهد و خشنود باشد اذن دهد ( ۲۶) 

إنّ الّذين لا يؤْمنون بالْآخرة ليسمّون الْملائكة تسْمية الْأنثى ﴿ ۲۷ ﴾ 

در حقيقت كسانى كه آخرت را باور ندارند فرشتگان را در نامگذارى به صورت مؤنث نام مى ‏نهند ( ۲۷) 

وما لهم به منْ علْمٍ إن يتّبعون إلّا الظّنّ وإنّ الظّنّ لا يغْني من الْحقّ شيْئًا ﴿ ۲۸ ﴾ 

و ايشان را به اين [كار] معرفتى نيست جز گمان [خود] را پيروى نمى ‏كنند و در واقع گمان در [وصول به] حقيقت هيچ سودى نمى‏ رساند ( ۲۸) 

فأعْرضْ عن مّن تولّى عن ذكْرنا ولمْ يردْ إلّا الْحياة الدّنْيا ﴿ ۲۹ ﴾ 

پس از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است روى برتاب ( ۲۹) 

ذلك مبْلغهم مّن الْعلْم إنّ ربّك هو أعْلم بمن ضلّ عن سبيله وهو أعْلم بمن اهْتدى ﴿۳۰ ﴾ 

اين منت هاى دانش آنان است پروردگار تو خود به [حال] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاه‏تر است ( ۳۰) 

وللّه ما في السّماوات وما في الْأرْض ليجْزي الّذين أساؤوا بما عملوا ويجْزي الّذين أحْسنوا بالْحسْنى ﴿ ۳۱ ﴾ 

و هر چه در آسمان ها و هر چه در زمين است از آن خداست تا كسانى را كه بد كرده ‏اند به [سزاى] آنچه انجام داده ‏اند كيفر دهد و آنان را كه نيكى كرده‏ اند به نيكى پاداش دهد ( ۳۱) 

الّذين يجْتنبون كبائر الْإثْم والْفواحش إلّا اللّمم إنّ ربّك واسع الْمغْفرة هو أعْلم بكمْ إذْ أنشأكم مّن الْأرْض وإذْ أنتمْ أجنّةٌ في بطون أمّهاتكمْ فلا تزكّوا أنفسكمْ هو أعْلم بمن اتّقى ﴿ ۳۲ ﴾ 

آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاری ها جز لغزش هاى كوچك خوددارى مى‏ ورزند پروردگارت [نسبت به آن ها] فراخ‏ آمرزش است وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همان‏گاه كه در شكم هاى مادرانتان [در زهدان] نهفته بوديد به [حال] شما داناتر است پس خودتان را پاك مشماريد او به [حال] كسى كه پرهيزگارى نموده داناتر است ( ۳۲) 

أفرأيْت الّذي تولّى ﴿ ۳۳ ﴾ 

پس آيا آن كسى را كه [از جهاد] روى برتافت ديدى ( ۳۳) 

وأعْطى قليلًا وأكْدى ﴿ ۳۴ ﴾ 

و اندكى بخشيد و [از باقى] امتناع ورزيد ( ۳۴) 

أعنده علْم الْغيْب فهو يرى ﴿ ۳۵ ﴾ 

آيا علم غيب پيش اوست و او مى ‏بيند ( ۳۵) 

أمْ لمْ ينبّأْ بما في صحف موسى ﴿ ۳۶ ﴾ 

يا بدانچه در صحيفه ‏هاى موسى [آمده] خبر نيافته است ( ۳۶) 

وإبْراهيم الّذي وفّى ﴿ ۳۷ ﴾ 

و [نيز در نوشته ‏هاى] همان ابراهيمى كه وفا كرد ( ۳۷) 

ألّا تزر وازرةٌ وزْر أخْرى ﴿ ۳۸ ﴾ 

كه هيچ بردارنده ‏اى بار گناه ديگرى را بر نمى ‏دارد ( ۳۸) 

وأن لّيْس للْإنسان إلّا ما سعى ﴿ ۳۹ ﴾ 

و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست ( ۳۹) 

وأنّ سعْيه سوْف يرى ﴿ ۴۰ ﴾ 

و [نتيجه] كوشش او به زودى ديده خواهد شد ( ۴۰) 

ثمّ يجْزاه الْجزاء الْأوْفى ﴿ ۴۱ ﴾ 

سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند ( ۴۱) 

وأنّ إلى ربّك الْمنتهى ﴿ ۴۲ ﴾ 

و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست ( ۴۲) 

وأنّه هو أضْحك وأبْكى ﴿ ۴۳ ﴾ 

و هم اوست كه مى‏ خنداند و مى‏ گرياند ( ۴۳) 

وأنّه هو أمات وأحْيا ﴿ ۴۴ ﴾ 

و هم اوست كه مى‏ ميراند و زنده مى ‏گرداند ( ۴۴) 

وأنّه خلق الزّوْجيْن الذّكر والْأنثى ﴿ ۴۵ ﴾ 

و هم اوست كه دو نوع مى‏ آفريند نر و ماده ( ۴۵) 

من نّطْفةٍ إذا تمْنى ﴿ ۴۶ ﴾ 

از نطفه ‏اى چون فرو ريخته شود ( ۴۶) 

وأنّ عليْه النّشْأة الْأخْرى ﴿ ۴۷ ﴾ 

و هم پديد آوردن [عالم] ديگر بر [عهده] اوست ( ۴۷) 

وأنّه هو أغْنى وأقْنى ﴿ ۴۸ ﴾ 

و هم اوست كه [شما را] بى ‏نياز كرد و سرمايه بخشيد ( ۴۸) 

وأنّه هو ربّ الشّعْرى ﴿ ۴۹ ﴾ 

و هم اوست پروردگار ستاره شعرى ( ۴۹) 

وأنّه أهْلك عادًا الْأولى ﴿ ۵۰ ﴾ 

و هم اوست كه عاديان قديم را هلاك كرد ( ۵۰) 

وثمود فما أبْقى ﴿ ۵۱ ﴾ 

و ثمود را [نيز هلاك كرد] و [كسى را] باقى نگذاشت ( ۵۱) 

وقوْم نوحٍ مّن قبْل إنّهمْ كانوا همْ أظْلم وأطْغى ﴿ ۵۲ ﴾ 

و پيشتر [از همه آن ها] قوم نوح را زيرا كه آنان ستمگرتر و سركش‏تر بودند ( ۵۲) 

والْمؤْتفكة أهْوى ﴿ ۵۳ ﴾ 

و شهرها[ى س دوم و عاموره] را فرو افكند ( ۵۳) 

فغشّاها ما غشّى ﴿ ۵۴ ﴾ 

پوشاند بر آن [دو شهر از باران گوگردى] آنچه را پوشاند ( ۵۴) 

فبأيّ آلاء ربّك تتمارى ﴿ ۵۵ ﴾ 

پس به كدام يك از نعمت هاى پروردگارت ترديد روا مى ‏دارى ( ۵۵) 

هذا نذيرٌ مّن النّذر الْأولى ﴿ ۵۶ ﴾ 

اين [پيامبر نيز] بيم‏ دهنده‏ اى از [جمله] بيم ‏دهندگان نخستين است ( ۵۶) 

أزفتْ الْآزفة ﴿ ۵۷ ﴾ 

[وه چه] نزديك گشت قيامت ( ۵۷) 

ليْس لها من دون اللّه كاشفةٌ ﴿ ۵۸ ﴾ 

جز خدا كسى آشكاركننده آن نيست ( ۵۸) 

أفمنْ هذا الْحديث تعْجبون ﴿ ۵۹ ﴾ 

آيا از اين سخن عجب داريد ( ۵۹) 

وتضْحكون ولا تبْكون ﴿ ۶۰ ﴾ 

و مى‏ خنديد و نمى ‏گرييد ( ۶۰) 

وأنتمْ سامدون ﴿ ۶۱ ﴾ 

و شما در غفلتيد ( ۶۱) 

فاسْجدوا للّه واعْبدوا ﴿ ۶۲ ﴾ (سجده)

پس خدا را سجده كنيد و بپرستيد ( ۶۲) (سجده)

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

اقْتربت السّاعة وانشقّ الْقمر ﴿ ۱ ﴾ 

نزديك شد قيامت و از هم شكافت ماه ( ۱) 

وإن يروْا آيةً يعْرضوا ويقولوا سحْرٌ مّسْتمرٌّ ﴿ ۲ ﴾ 

و هر گاه نشانه‏ اى ببينند روى بگردانند و گويند سحرى دايم است ( ۲) 

وكذّبوا واتّبعوا أهْواءهمْ وكلّ أمْرٍ مّسْتقرٌّ ﴿ ۳ ﴾ 

و به تكذيب دست زدند و هوس هاى خويش را دنبال كردند و [لى] هر كارى را [آخر] قرارى است ( ۳) 

ولقدْ جاءهم مّن الْأنباء ما فيه مزْدجرٌ ﴿ ۴ ﴾ 

و قطعا از اخبار آنچه در آن مايه انزجار [از كفر] است به ايشان رسيد ( ۴) 

حكْمةٌ بالغةٌ فما تغْن النّذر ﴿ ۵ ﴾ 

حكمت بالغه [حق اين بود] ولى هشدارها سود نكرد ( ۵) 

فتولّ عنْهمْ يوْم يدْع الدّاع إلى شيْءٍ نّكرٍ ﴿ ۶ ﴾ 

پس از آنان روى برتاب روزى كه داعى [حق] به سوى امرى دهشتناك دعوت مى ‏كند ( ۶) 

خشّعًا أبْصارهمْ يخْرجون من الْأجْداث كأنّهمْ جرادٌ مّنتشرٌ ﴿ ۷ ﴾ 

در حالى كه ديدگان خود را فروهشته‏ اند چون ملخ هاى پراكنده از گورها[ى خود] برمى ‏آيند ( ۷) 

مّهْطعين إلى الدّاع يقول الْكافرون هذا يوْمٌ عسرٌ ﴿ ۸ ﴾ 

به سرعت ‏سوى آن دعوتگر مى ‏شتابند كافران مى ‏گويند امروز [چه] روز دشوارى است ( ۸) 

كذّبتْ قبْلهمْ قوْم نوحٍ فكذّبوا عبْدنا وقالوا مجْنونٌ وازْدجر ﴿ ۹ ﴾ 

پيش از آنان قوم نوح [نيز] به تكذيب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند ديوانه ‏اى است و [بسى] آزار كشيد ( ۹) 

فدعا ربّه أنّي مغْلوبٌ فانتصرْ ﴿ ۱۰ ﴾ 

تا پروردگارش را خواند كه من مغلوب شدم به داد من برس ( ۱۰) 

ففتحْنا أبْواب السّماء بماء مّنْهمرٍ ﴿ ۱۱ ﴾ 

پس درهاى آسمان را به آبى ريزان گشوديم ( ۱۱) 

وفجّرْنا الْأرْض عيونًا فالْتقى الْماء على أمْرٍ قدْ قدر ﴿ ۱۲ ﴾ 

و از زمين چشمه ‏ها جوشانيديم تا آب [زمين و آسمان] براى امرى كه مقدر شده بود به هم پيوستند ( ۱۲)

وحملْناه على ذات ألْواحٍ ودسرٍ ﴿ ۱۳ ﴾ 

و او را بر [كشتى] تخته ‏دار و ميخ ‏آجين سوار كرديم ( ۱۳) 

تجْري بأعْيننا جزاء لّمن كان كفر ﴿ ۱۴ ﴾ 

[كشتى] زير نظر ما روان بود [اين] پاداش كسى بود كه مورد انكار واقع شده بود ( ۱۴) 

ولقد تّركْناها آيةً فهلْ من مّدّكرٍ ﴿ ۱۵ ﴾ 

و به راستى آن [سفينه] را بر جاى نهاديم [تا] عبرتى [باشد] پس آيا پندگيرنده ‏اى هست ( ۱۵) 

فكيْف كان عذابي ونذر ﴿ ۱۶ ﴾ 

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] ( ۱۶) 

ولقدْ يسّرْنا الْقرْآن للذّكْر فهلْ من مّدّكرٍ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرده‏ ايم پس آيا پندگيرنده ‏اى هست ( ۱۷) 

كذّبتْ عادٌ فكيْف كان عذابي ونذر ﴿ ۱۸ ﴾ 

عاديان به تكذيب پرداختند پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] ( ۱۸) 

إنّا أرْسلْنا عليْهمْ ريحًا صرْصرًا في يوْم نحْسٍ مّسْتمرٍّ ﴿ ۱۹ ﴾ 

ما بر [سر] آنان در روز شومى به طور مداوم تندبادى توفنده فرستاديم ( ۱۹) 

تنزع النّاس كأنّهمْ أعْجاز نخْلٍ مّنقعرٍ ﴿ ۲۰ ﴾ 

[كه] مردم را از جا مى ‏كند گويى تنه ‏هاى نخلى بودند كه ريشه ‏كن شده بودند ( ۲۰) 

فكيْف كان عذابي ونذر ﴿ ۲۱ ﴾ 

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] ( ۲۱) 

ولقدْ يسّرْنا الْقرْآن للذّكْر فهلْ من مّدّكرٍ ﴿ ۲۲ ﴾ 

و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرده‏ ايم پس آيا پندگيرنده ‏اى هست ( ۲۲) 

كذّبتْ ثمود بالنّذر ﴿ ۲۳ ﴾ 

قوم ثمود هشداردهندگان را تكذيب كردند ( ۲۳) 

فقالوا أبشرًا مّنّا واحدًا نّتّبعه إنّا إذًا لّفي ضلالٍ وسعرٍ ﴿ ۲۴ ﴾ 

و گفتند آيا تنها بشرى از خودمان را پيروى كنيم در اين صورت ما واقعا در گمراهى و جنون خواهيم بود (۲۴) 

أؤلْقي الذّكْر عليْه من بيْننا بلْ هو كذّابٌ أشرٌ ﴿ ۲۵ ﴾ 

آيا از ميان ما [وحى] بر او القا شده است [نه] بلكه او دروغگويى گستاخ است ( ۲۵) 

سيعْلمون غدًا مّن الْكذّاب الْأشر ﴿ ۲۶ ﴾ 

به زودى فردا بدانند دروغگوى گستاخ كيست ( ۲۶) 

إنّا مرْسلو النّاقة فتْنةً لّهمْ فارْتقبْهمْ واصْطبرْ ﴿ ۲۷ ﴾ 

ما براى آزمايش آنان [آن] ماده ‏شتر را فرستاديم و [به صالح گفتيم]مراقب آنان باش و شكيبايى كن ( ۲۷) 

ونبّئْهمْ أنّ الْماء قسْمةٌ بيْنهمْ كلّ شرْبٍ مّحْتضرٌ ﴿ ۲۸ ﴾ 

و به آنان خبر ده كه آب ميانشان بخش شده‏ است هر كدام را آب به نوبت‏ خواهد بود ( ۲۸) 

فنادوْا صاحبهمْ فتعاطى فعقر ﴿ ۲۹ ﴾ 

پس رفيقشان را صدا كردند و [او] شمشير كشيد و [شتر را] پى كرد ( ۲۹) 

فكيْف كان عذابي ونذر ﴿ ۳۰ ﴾ 

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] ( ۳۰) 

إنّا أرْسلْنا عليْهمْ صيْحةً واحدةً فكانوا كهشيم الْمحْتظر ﴿ ۳۱ ﴾ 

ما بر [سر]شان يك فرياد [مرگبار] فرستاديم و چون گياه خشكيده [كومه‏ ها] ريزريز شدند ( ۳۱) 

ولقدْ يسّرْنا الْقرْآن للذّكْر فهلْ من مّدّكرٍ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرديم پس آيا پندگيرنده‏ اى هست ( ۳۲) 

كذّبتْ قوْم لوطٍ بالنّذر ﴿ ۳۳ ﴾ 

قوم لوط هشداردهندگان را تكذيب كردند ( ۳۳) 

إنّا أرْسلْنا عليْهمْ حاصبًا إلّا آل لوطٍ نّجّيْناهم بسحرٍ ﴿ ۳۴ ﴾ 

ما بر [سر] آنان سنگ بارانى [انفجارى] فروفرستاديم [و] فقط خانواده لوط بودند كه سحرگاهشان رهانيديم( ۳۴) 

نعْمةً مّنْ عندنا كذلك نجْزي من شكر ﴿ ۳۵ ﴾ 

[و اين] رحمتى از جانب ما بود هر كه سپاس دارد بدين ‏سان [او را] پاداش مى ‏دهيم ( ۳۵) 

ولقدْ أنذرهم بطْشتنا فتماروْا بالنّذر ﴿ ۳۶ ﴾ 

و [لوط] آن ها را از عذاب ما سخت بيم داده بود و[لى] در تهديدها[ى ما] به جدال برخاستند ( ۳۶) 

ولقدْ راودوه عن ضيْفه فطمسْنا أعْينهمْ فذوقوا عذابي ونذر ﴿ ۳۷ ﴾ 

و از مهمان[هاى] او كام دل خواستند پس فروغ ديدگانشان را سترديم و [گفتيم] [مزه] عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد ( ۳۷) 

ولقدْ صبّحهم بكْرةً عذابٌ مّسْتقرٌّ ﴿ ۳۸ ﴾ 

و به راستى كه سپيده‏ دم عذابى پيگير به سر وقت آنان آمد ( ۳۸) 

فذوقوا عذابي ونذر ﴿ ۳۹ ﴾ 

پس عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد ( ۳۹) 

ولقدْ يسّرْنا الْقرْآن للذّكْر فهلْ من مّدّكرٍ ﴿ ۴۰ ﴾ 

و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرديم پس آيا پندگيرنده‏ اى هست ( ۴۰) 

ولقدْ جاء آل فرْعوْن النّذر ﴿ ۴۱ ﴾ 

و در حقيقت هشداردهندگان به جانب فرعونيان آمدند ( ۴۱) 

كذّبوا بآياتنا كلّها فأخذْناهمْ أخْذ عزيزٍ مّقْتدرٍ ﴿ ۴۲ ﴾ 

[اما آن ها] همه معجزات ما را تكذيب كردند تا چون زبردستى زورمند [گريبان] آنان را گرفتيم ( ۴۲) 

أكفّاركمْ خيْرٌ مّنْ أوْلئكمْ أمْ لكم براءةٌ في الزّبر ﴿ ۴۳ ﴾ 

آيا كافران شما از اينان [كه برشمرديم] برترند يا شما را در نوشته‏ ها[ى آسمانى] خط امانى است ( ۴۳) 

أمْ يقولون نحْن جميعٌ مّنتصرٌ ﴿ ۴۴ ﴾ 

يا مى ‏گويند ما همگى انتقام‏ گيرنده [و يار و ياور همديگر]يم ( ۴۴) 

سيهْزم الْجمْع ويولّون الدّبر ﴿ ۴۵ ﴾ 

زودا كه اين جمع در هم شكسته شود و پشت كنند ( ۴۵) 

بل السّاعة موْعدهمْ والسّاعة أدْهى وأمرّ ﴿ ۴۶ ﴾ 

بلكه موعدشان قيامت است و قيامت [بسى] سخت‏ تر و تلخ‏تر است ( ۴۶) 

إنّ الْمجْرمين في ضلالٍ وسعرٍ ﴿ ۴۷ ﴾ 

قطعا بزهكاران در گمراهى و جنونند ( ۴۷) 

يوْم يسْحبون في النّار على وجوههمْ ذوقوا مسّ سقر ﴿ ۴۸ ﴾ 

روزى كه در آتش به رو كشيده مى‏ شوند [و به آنان گفته مى ‏شود] لهيب آتش را بچشيد [و احساس كنيد] (۴۸) 

إنّا كلّ شيْءٍ خلقْناه بقدرٍ ﴿ ۴۹ ﴾ 

ماييم كه هر چيزى را به اندازه آفريده‏ايم ( ۴۹) 

وما أمْرنا إلّا واحدةٌ كلمْحٍ بالْبصر ﴿ ۵۰ ﴾ 

و فرمان ما جز يك بار نيست [آن هم] چون چشم به هم زدنى ( ۵۰) 

ولقدْ أهْلكْنا أشْياعكمْ فهلْ من مّدّكرٍ ﴿ ۵۱ ﴾ 

و هم مسلكان شما را سخت به هلاكت رسانديم پس آيا پندگيرنده‏ اى هست ( ۵۱) 

وكلّ شيْءٍ فعلوه في الزّبر ﴿ ۵۲ ﴾ 

و هر چه كرده‏ اند در كتاب ها[ى اعمالشان درج] است ( ۵۲) 

وكلّ صغيرٍ وكبيرٍ مسْتطرٌ ﴿ ۵۳ ﴾ 

و هر خرد و بزرگى [در آن] نوشته شده ( ۵۳) 

إنّ الْمتّقين في جنّاتٍ ونهرٍ ﴿ ۵۴ ﴾ 

در حقيقت مردم پرهيزگار در ميان باغ ها و نهرها ( ۵۴) 

في مقْعد صدْقٍ عند مليكٍ مّقْتدرٍ ﴿ ۵۵ ﴾ 

در قرارگاه صدق نزد پادشاهى توانايند ( ۵۵) 

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

الرّحْمن ﴿ ۱ ﴾ 

[خداى] رحمان ( ۱) 

علّم الْقرْآن ﴿ ۲ ﴾ 

قرآن را ياد داد ( ۲) 

خلق الْإنسان ﴿ ۳ ﴾ 

انسان را آفريد ( ۳) 

علّمه الْبيان ﴿ ۴ ﴾ 

به او بيان آموخت ( ۴) 

الشّمْس والْقمر بحسْبانٍ ﴿ ۵ ﴾ 

خورشيد و ماه بر حسابى [روان]اند ( ۵) 

والنّجْم والشّجر يسْجدان ﴿ ۶ ﴾ 

و بوته و درخت چهره ‏سايانند ( ۶) 

والسّماء رفعها ووضع الْميزان ﴿ ۷ ﴾ 

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت ( ۷) 

ألّا تطْغوْا في الْميزان ﴿ ۸ ﴾ 

تا مبادا از اندازه درگذريد ( ۸) 

وأقيموا الْوزْن بالْقسْط ولا تخْسروا الْميزان ﴿ ۹ ﴾ 

و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد ( ۹) 

والْأرْض وضعها للْأنام ﴿ ۱۰ ﴾ 

و زمين را براى مردم نهاد ( ۱۰) 

فيها فاكهةٌ والنّخْل ذات الْأكْمام ﴿ ۱۱ ﴾ 

در آن ميوه [ها] و نخل ها با خوشه ‏هاى غلاف دار ( ۱۱) 

والْحبّ ذو الْعصْف والرّيْحان ﴿ ۱۲ ﴾ 

و دانه‏ هاى پوست‏دار و گياهان خوشبوست ( ۱۲) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۱۳ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۱۳) 

خلق الْإنسان من صلْصالٍ كالْفخّار ﴿ ۱۴ ﴾ 

انسان را از گل خشكيده ‏اى سفال مانند آفريد ( ۱۴) 

وخلق الْجانّ من مّارجٍ مّن نّارٍ ﴿ ۱۵ ﴾ 

و جن را از تشعشعى از آتش خلق كرد ( ۱۵) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۱۶ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۱۶) 

ربّ الْمشْرقيْن وربّ الْمغْربيْن ﴿ ۱۷ ﴾ 

پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر ( ۱۷) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۱۸ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۱۸) 

مرج الْبحْريْن يلْتقيان ﴿ ۱۹ ﴾ 

دو دريا را [به گونه‏ اى] روان كرد [كه] با هم برخورد كنند ( ۱۹) 

بيْنهما برْزخٌ لّا يبْغيان ﴿ ۲۰ ﴾ 

ميان آن دو حد فاصلى است كه به هم تجاوز نمى ‏كنند ( ۲۰) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۲۱ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۲۱) 

يخْرج منْهما اللّؤْلؤ والْمرْجان ﴿ ۲۲ ﴾ 

از هر دو [دريا] مرواريد و مرجان برآيد ( ۲۲) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۲۳ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۲۳) 

وله الْجوار الْمنشآت في الْبحْر كالْأعْلام ﴿ ۲۴ ﴾ 

و او راست در دريا سفينه ‏هاى بادبان‏دار بلند همچون كوه ها ( ۲۴) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۲۵ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۲۵) 

كلّ منْ عليْها فانٍ ﴿ ۲۶ ﴾ 

هر چه بر [زمين] است فانى ‏شونده است ( ۲۶) 

ويبْقى وجْه ربّك ذو الْجلال والْإكْرام ﴿ ۲۷ ﴾ 

و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند ( ۲۷) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۲۸ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۲۸) 

يسْأله من في السّماوات والْأرْض كلّ يوْمٍ هو في شأْنٍ ﴿ ۲۹ ﴾ 

هر كه در آسمان ها و زمين است از او درخواست مى‏ كند هر زمان او در كارى است ( ۲۹) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۳۰ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۳۰) 

سنفْرغ لكمْ أيّها الثّقلان ﴿ ۳۱ ﴾ 

اى جن و انس زودا كه به شما بپردازيم ( ۳۱) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۳۲ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۳۲) 

يا معْشر الْجنّ والْإنس إن اسْتطعْتمْ أن تنفذوا منْ أقْطار السّماوات والْأرْض فانفذوا لا تنفذون إلّا بسلْطانٍ ﴿ ۳۳ ﴾ 

اى گروه جنيان و انسيان اگر مى ‏توانيد از كرانه ‏هاى آسمان ها و زمين به بيرون رخنه كنيد پس رخنه كنيد [ولى] جز با [به دست آوردن] تسلطى رخنه نمى‏ كنيد ( ۳۳) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۳۴ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۳۴) 

يرْسل عليْكما شواظٌ مّن نّارٍ ونحاسٌ فلا تنتصران ﴿ ۳۵ ﴾ 

بر سر شما شراره‏ هايى از [نوع] تفته آهن و مس فرو فرستاده خواهد شد و [از كسى] يارى نتوانيد طلبيد( ۳۵) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۳۶ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۳۶) 

فإذا انشقّت السّماء فكانتْ ورْدةً كالدّهان ﴿ ۳۷ ﴾ 

پس آنگاه كه آسمان از هم شكافد و چون چرم گلگون گردد ( ۳۷) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۳۸ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۳۸) 

فيوْمئذٍ لّا يسْأل عن ذنبه إنسٌ ولا جانٌّ ﴿ ۳۹ ﴾ 

در آن روز هيچ انس و جنى از گناهش پرسيده نشود ( ۳۹) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۴۰ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۴۰) 

يعْرف الْمجْرمون بسيماهمْ فيؤْخذ بالنّواصي والْأقْدام ﴿ ۴۱ ﴾ 

تبهكاران از سيمايشان شناخته مى ‏شوند و از پيشانى و پايشان بگيرند ( ۴۱) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۴۲ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۴۲) 

هذه جهنّم الّتي يكذّب بها الْمجْرمون ﴿ ۴۳ ﴾ 

اين است همان جهنمى كه تبهكاران آن را دروغ مى‏ خواندند ( ۴۳) 

يطوفون بيْنها وبيْن حميمٍ آنٍ ﴿ ۴۴ ﴾ 

ميان [آتش] و ميان آب جوشان سرگردان باشند ( ۴۴) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۴۵ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۴۵) 

ولمنْ خاف مقام ربّه جنّتان ﴿ ۴۶ ﴾ 

و هر كس را كه از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است ( ۴۶) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۴۷ ﴾ 

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۴۷) 

ذواتا أفْنانٍ ﴿ ۴۸ ﴾ 

كه داراى شاخسارانند ( ۴۸) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۴۹ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۴۹) 

فيهما عيْنان تجْريان ﴿ ۵۰ ﴾ 

در آن دو [باغ] دو چشمه روان است ( ۵۰) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۵۱ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۵۱) 

فيهما من كلّ فاكهةٍ زوْجان ﴿ ۵۲ ﴾ 

در آن دو [باغ] از هر ميوه ‏اى دو گونه است ( ۵۲) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۵۳ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۵۳) 

متّكئين على فرشٍ بطائنها منْ إسْتبْرقٍ وجنى الْجنّتيْن دانٍ ﴿ ۵۴ ﴾ 

بر بسترهايى كه آستر آن ها از ابريشم درشت‏ بافت است تكيه آنند و چيدن ميوه [از] آن دو باغ [به آسانى] در دسترس است ( ۵۴) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۵۵ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۵۵) 

فيهنّ قاصرات الطّرْف لمْ يطْمثْهنّ إنسٌ قبْلهمْ ولا جانٌّ ﴿ ۵۶ ﴾ 

در آن [باغ ها دلبرانى] فروهشته ‏نگاهند كه دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آن ها نرسيده است (۵۶) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۵۷ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۵۷) 

كأنّهنّ الْياقوت والْمرْجان ﴿ ۵۸ ﴾ 

گويى كه آن ها ياقوت و مرجانند ( ۵۸) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۵۹ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۵۹) 

هلْ جزاء الْإحْسان إلّا الْإحْسان ﴿ ۶۰ ﴾ 

مگر پاداش احسان جز احسان است ( ۶۰) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۶۱ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۶۱) 

ومن دونهما جنّتان ﴿ ۶۲ ﴾ 

و غير از آن دو [باغ] دو باغ [ديگر نيز] هست ( ۶۲) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۶۳ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۶۳) 

مدْهامّتان ﴿ ۶۴ ﴾ 

كه از [شدت] سبزى سيه ‏گون مى ‏نمايد ( ۶۴) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۶۵ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۶۵) 

فيهما عيْنان نضّاختان ﴿ ۶۶ ﴾ 

در آن دو [باغ] دو چشمه همواره جوشان است ( ۶۶) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۶۷ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۶۷) 

فيهما فاكهةٌ ونخْلٌ ورمّانٌ ﴿ ۶۸ ﴾ 

در آن دو ميوه و خرما و انار است ( ۶۸) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۶۹ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۶۹) 

فيهنّ خيْراتٌ حسانٌ ﴿ ۷۰ ﴾ 

در آنجا [زنانى] نكوخوى و نكورويند ( ۷۰) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۷۱ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۷۱) 

حورٌ مّقْصوراتٌ في الْخيام ﴿ ۷۲ ﴾ 

حورانى پرده ‏نشين در [دل] خيمه ‏ها ( ۷۲) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۷۳ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۷۳) 

لمْ يطْمثْهنّ إنسٌ قبْلهمْ ولا جانٌّ ﴿ ۷۴ ﴾ 

دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آن ها نرسيده است ( ۷۴) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۷۵ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۷۵) 

متّكئين على رفْرفٍ خضْرٍ وعبْقريٍّ حسانٍ ﴿ ۷۶ ﴾ 

بر بالش سبز و فرش نيكو تكيه زده ‏اند ( ۷۶) 

فبأيّ آلاء ربّكما تكذّبان ﴿ ۷۷ ﴾ 

پس كدام يك از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد ( ۷۷) 

تبارك اسْم ربّك ذي الْجلال والْإكْرام ﴿ ۷۸ ﴾ 

خجسته باد نام پروردگار شكوهمند و بزرگوارت ( ۷۸) 

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

إذا وقعت الْواقعة ﴿ ۱ ﴾ 

آن واقعه چون وقوع يابد ( ۱) 

ليْس لوقْعتها كاذبةٌ ﴿ ۲ ﴾ 

[كه] در وقوع آن دروغى نيست ( ۲) 

خافضةٌ رّافعةٌ ﴿ ۳ ﴾ 

پست‏كننده [و] بالابرنده است ( ۳) 

إذا رجّت الْأرْض رجًّا ﴿ ۴ ﴾ 

چون زمين با تكان [سختى] لرزانده شود ( ۴) 

وبسّت الْجبال بسًّا ﴿ ۵ ﴾ 

و كوه ها [جمله] ريزه ريزه شوند ( ۵) 

فكانتْ هباء مّنبثًّا ﴿ ۶ ﴾ 

و غبارى پراكنده گردند ( ۶) 

وكنتمْ أزْواجًا ثلاثةً ﴿ ۷ ﴾ 

و شما سه دسته شويد ( ۷) 

فأصْحاب الْميْمنة ما أصْحاب الْميْمنة ﴿ ۸ ﴾ 

ياران دست راست كدامند ياران دست راست ( ۸) 

وأصْحاب الْمشْأمة ما أصْحاب الْمشْأمة ﴿ ۹ ﴾ 

و ياران چپ كدامند ياران چپ ( ۹) 

والسّابقون السّابقون ﴿ ۱۰ ﴾ 

و سبقت ‏گيرندگان مقدمند ( ۱۰) 

أوْلئك الْمقرّبون ﴿ ۱۱ ﴾ 

آنانند همان مقربان [خدا] ( ۱۱) 

في جنّات النّعيم ﴿ ۱۲ ﴾ 

در باغستان هاى پر نعمت ( ۱۲) 

ثلّةٌ مّن الْأوّلين ﴿ ۱۳ ﴾ 

گروهى از پيشينيان ( ۱۳) 

وقليلٌ مّن الْآخرين ﴿ ۱۴ ﴾ 

و اندكى از متاخران ( ۱۴) 

على سررٍ مّوْضونةٍ ﴿ ۱۵ ﴾ 

بر تخت هايى جواهرنشان ( ۱۵) 

متّكئين عليْها متقابلين ﴿ ۱۶ ﴾ 

كه روبروى هم بر آن ها تكيه داده ‏اند ( ۱۶) 

يطوف عليْهمْ ولْدانٌ مّخلّدون ﴿ ۱۷ ﴾ 

بر گردشان پسرانى جاودان [به خدمت] مى ‏گردند ( ۱۷) 

بأكْوابٍ وأباريق وكأْسٍ مّن مّعينٍ ﴿ ۱۸ ﴾ 

با جام ها و آبريزها و پياله[ها]يى از باده ناب روان ( ۱۸) 

لا يصدّعون عنْها ولا ينزفون ﴿ ۱۹ ﴾ 

[كه] نه از آن دردسر گيرند و نه بى ‏خرد گردند ( ۱۹) 

وفاكهةٍ مّمّا يتخيّرون ﴿ ۲۰ ﴾ 

و ميوه از هر چه اختيار كنند ( ۲۰) 

ولحْم طيْرٍ مّمّا يشْتهون ﴿ ۲۱ ﴾ 

و از گوشت پرنده هر چه بخواهند ( ۲۱) 

وحورٌ عينٌ ﴿ ۲۲ ﴾ 

و حوران چشم ‏درشت ( ۲۲) 

كأمْثال اللّؤْلؤ الْمكْنون ﴿ ۲۳ ﴾ 

مثل لؤلؤ نهان ميان صدف ( ۲۳) 

جزاء بما كانوا يعْملون ﴿ ۲۴ ﴾ 

[اين ها] پاداشى است براى آنچه مى ‏كردند ( ۲۴) 

لا يسْمعون فيها لغْوًا ولا تأْثيمًا ﴿ ۲۵ ﴾ 

در آنجا نه بيهوده ‏اى مى ‏شنوند و نه [سخنى] گناه ‏آلود ( ۲۵) 

إلّا قيلًا سلامًا سلامًا ﴿ ۲۶ ﴾ 

سخنى جز سلام و درود نيست ( ۲۶) 

وأصْحاب الْيمين ما أصْحاب الْيمين ﴿ ۲۷ ﴾ 

و ياران راست‏ ياران راست كدامند ( ۲۷) 

في سدْرٍ مّخْضودٍ ﴿ ۲۸ ﴾ 

در [زير] درختان كنار بى ‏خار ( ۲۸) 

وطلْحٍ مّنضودٍ ﴿ ۲۹ ﴾ 

و درخت هاى موز كه ميوه‏ اش خوشه خوشه روى هم چيده است ( ۲۹) 

وظلٍّ مّمْدودٍ ﴿ ۳۰ ﴾ 

و سايه‏ اى پايدار ( ۳۰) 

وماء مّسْكوبٍ ﴿ ۳۱ ﴾ 

و آبى ريزان ( ۳۱) 

وفاكهةٍ كثيرةٍ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و ميوه‏ اى فراوان ( ۳۲) 

لّا مقْطوعةٍ ولا ممْنوعةٍ ﴿ ۳۳ ﴾ 

نه بريده و نه ممنوع ( ۳۳) 

وفرشٍ مّرْفوعةٍ ﴿ ۳۴ ﴾ 

و همخوابگانى بالا بلند ( ۳۴) 

إنّا أنشأْناهنّ إنشاء ﴿ ۳۵ ﴾ 

ما آنان را پديد آورده ‏ايم پديد آوردنى ( ۳۵) 

فجعلْناهنّ أبْكارًا ﴿ ۳۶ ﴾ 

و ايشان را دوشيزه گردانيده ‏ايم ( ۳۶) 

عربًا أتْرابًا ﴿ ۳۷ ﴾ 

شوى دوست همسال ( ۳۷) 

لّأصْحاب الْيمين ﴿ ۳۸ ﴾ 

براى ياران راست ( ۳۸) 

ثلّةٌ مّن الْأوّلين ﴿ ۳۹ ﴾ 

كه گروهى از پيشينيانند ( ۳۹) 

وثلّةٌ مّن الْآخرين ﴿ ۴۰ ﴾ 

و گروهى از متاخران ( ۴۰) 

وأصْحاب الشّمال ما أصْحاب الشّمال ﴿ ۴۱ ﴾ 

و ياران چپ كدامند ياران چپ ( ۴۱) 

في سمومٍ وحميمٍ ﴿ ۴۲ ﴾ 

در [ميان] باد گرم و آب داغ ( ۴۲) 

وظلٍّ مّن يحْمومٍ ﴿ ۴۳ ﴾ 

و سايه‏ اى از دود تار ( ۴۳) 

لّا باردٍ ولا كريمٍ ﴿ ۴۴ ﴾ 

نه خنك و نه خوش ( ۴۴) 

إنّهمْ كانوا قبْل ذلك متْرفين ﴿ ۴۵ ﴾ 

اينان بودند كه پيش از اين ناز پروردگان بودند ( ۴۵) 

وكانوا يصرّون على الْحنث الْعظيم ﴿ ۴۶ ﴾ 

و بر گناه بزرگ پافشارى مى‏ كردند ( ۴۶) 

وكانوا يقولون أئذا متْنا وكنّا ترابًا وعظامًا أئنّا لمبْعوثون ﴿ ۴۷ ﴾ 

و مى‏ گفتند آيا چون مرديم و خاك و استخوان شديم واقعا [باز] زنده مى ‏گرديم ( ۴۷) 

أو آباؤنا الْأوّلون ﴿ ۴۸ ﴾ 

يا پدران گذشته ما [نيز] ( ۴۸) 

قلْ إنّ الْأوّلين والْآخرين ﴿ ۴۹ ﴾ 

بگو در حقيقت اولين و آخرين ( ۴۹) 

لمجْموعون إلى ميقات يوْمٍ مّعْلومٍ ﴿ ۵۰ ﴾ 

قطعا همه در موعد روزى معلوم گرد آورده شوند ( ۵۰) 

ثمّ إنّكمْ أيّها الضّالّون الْمكذّبون ﴿ ۵۱ ﴾ 

آنگاه شما اى گمراهان دروغ پرداز ( ۵۱) 

لآكلون من شجرٍ مّن زقّومٍ ﴿ ۵۲ ﴾ 

قطعا از درختى كه از زقوم است ‏خواهيد خورد ( ۵۲) 

فمالؤون منْها الْبطون ﴿ ۵۳ ﴾ 

و از آن شكم هايتان را خواهيد آكند ( ۵۳) 

فشاربون عليْه من الْحميم ﴿ ۵۴ ﴾ 

و روى آن از آب جوش مى‏ نوشيد ( ۵۴) 

فشاربون شرْب الْهيم ﴿ ۵۵ ﴾ 

[مانند] نوشيدن اشتران تشنه ( ۵۵) 

هذا نزلهمْ يوْم الدّين ﴿ ۵۶ ﴾ 

اين است پذيرايى آنان در روز جزا ( ۵۶) 

نحْن خلقْناكمْ فلوْلا تصدّقون ﴿ ۵۷ ﴾ 

ماييم كه شما را آفريده‏ ايم پس چرا تصديق نمى ‏كنيد ( ۵۷) 

أفرأيْتم مّا تمْنون ﴿ ۵۸ ﴾ 

آيا آنچه را [كه به صورت نطفه] فرو مى‏ ريزيد ديده‏ ايد ( ۵۸) 

أأنتمْ تخْلقونه أمْ نحْن الْخالقون ﴿ ۵۹ ﴾ 

آيا شما آن را خلق مى‏ كنيد يا ما آفريننده‏ ايم ( ۵۹) 

نحْن قدّرْنا بيْنكم الْموْت وما نحْن بمسْبوقين ﴿ ۶۰ ﴾ 

ماييم كه ميان شما مرگ را مقدر كرده‏ ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست ( ۶۰) 

على أن نّبدّل أمْثالكمْ وننشئكمْ في ما لا تعْلمون ﴿ ۶۱ ﴾ 

[و مى ‏توانيم] امثال شما را به جاى شما قرار دهيم و شما را [به صورت] آنچه نمى ‏دانيد پديدار گردانيم ( ۶۱) 

ولقدْ علمْتم النّشْأة الْأولى فلوْلا تذكّرون ﴿ ۶۲ ﴾ 

و قطعا پديدار شدن نخستين خود را شناختيد پس چرا سر عبرت گرفتن نداريد ( ۶۲) 

أفرأيْتم مّا تحْرثون ﴿ ۶۳ ﴾ 

آيا آنچه را كشت مى ‏كنيد ملاحظه كرده‏ ايد ( ۶۳) 

أأنتمْ تزْرعونه أمْ نحْن الزّارعون ﴿ ۶۴ ﴾ 

آيا شما آن را [بى ‏يارى ما] زراعت مى‏ كنيد يا ماييم كه زراعت مى‏ كنيم ( ۶۴) 

لوْ نشاء لجعلْناه حطامًا فظلْتمْ تفكّهون ﴿ ۶۵ ﴾ 

اگر بخواهيم قطعا خاشاكش مى‏ گردانيم پس در افسوس [و تعجب] مى ‏افتيد ( ۶۵) 

إنّا لمغْرمون ﴿ ۶۶ ﴾ 

[و مى ‏گوييد] واقعا ما زيان زده ‏ايم ( ۶۶) 

بلْ نحْن محْرومون ﴿ ۶۷ ﴾ 

بلكه ما محروم شدگانيم ( ۶۷) 

أفرأيْتم الْماء الّذي تشْربون ﴿ ۶۸ ﴾ 

آيا آبى را كه مى ‏نوشيد ديده‏ ايد ( ۶۸) 

أأنتمْ أنزلْتموه من الْمزْن أمْ نحْن الْمنزلون ﴿ ۶۹ ﴾ 

آيا شما آن را از [دل] ابر سپيد فرود آورده ‏ايد يا ما فرودآورنده ‏ايم ( ۶۹) 

لوْ نشاء جعلْناه أجاجًا فلوْلا تشْكرون ﴿ ۷۰ ﴾ 

اگر بخواهيم آن را تلخ مى ‏گردانيم پس چرا سپاس نمى‏ داريد ( ۷۰) 

أفرأيْتم النّار الّتي تورون ﴿ ۷۱ ﴾ 

آيا آن آتشى را كه برمى‏ افروزيد ملاحظه كرده‏ ايد ( ۷۱) 

أأنتمْ أنشأْتمْ شجرتها أمْ نحْن الْمنشؤون ﴿ ۷۲ ﴾ 

آيا شما [چوب] درخت آن را پديدار كرده‏ ايد يا ما پديدآورنده ‏ايم ( ۷۲) 

نحْن جعلْناها تذْكرةً ومتاعًا لّلْمقْوين ﴿ ۷۳ ﴾ 

ما آن را [مايه] عبرت و [وسيله] استفاده براى بيابان گردان قرار داده‏ ايم ( ۷۳) 

فسبّحْ باسْم ربّك الْعظيم ﴿ ۷۴ ﴾ 

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى ( ۷۴) 

فلا أقْسم بمواقع النّجوم ﴿ ۷۵ ﴾ 

نه [چنين است كه مى ‏پنداريد] سوگند به جايگاه‏ هاى [ويژه و فواصل معين] ستارگان ( ۷۵) 

وإنّه لقسمٌ لّوْ تعْلمون عظيمٌ ﴿ ۷۶ ﴾ 

اگر بدانيد آن سوگندى سخت بزرگ است ( ۷۶) 

إنّه لقرْآنٌ كريمٌ ﴿ ۷۷ ﴾ 

كه اين [پيام] قطعا قرآنى است ارجمند ( ۷۷) 

في كتابٍ مّكْنونٍ ﴿ ۷۸ ﴾ 

در كتابى نهفته ( ۷۸) 

لّا يمسّه إلّا الْمطهّرون ﴿ ۷۹ ﴾ 

كه جز پاك‏ شدگان بر آن دست ندارند ( ۷۹) 

تنزيلٌ مّن رّبّ الْعالمين ﴿ ۸۰ ﴾ 

وحی اى است از جانب پروردگار جهانيان ( ۸۰) 

أفبهذا الْحديث أنتم مّدْهنون ﴿ ۸۱ ﴾ 

آيا شما اين سخن را سبك [و سست] مى‏ گيريد ( ۸۱) 

وتجْعلون رزْقكمْ أنّكمْ تكذّبون ﴿ ۸۲ ﴾ 

و تنها نصيب خود را در تكذيب [آن] قرار مى ‏دهيد ( ۸۲) 

فلوْلا إذا بلغت الْحلْقوم ﴿ ۸۳ ﴾ 

پس چرا آنگاه كه [جان شما] به گلو مى ‏رسد ( ۸۳) 

وأنتمْ حينئذٍ تنظرون ﴿ ۸۴ ﴾ 

و در آن هنگام خود نظاره گريد ( ۸۴) 

ونحْن أقْرب إليْه منكمْ ولكن لّا تبْصرون ﴿ ۸۵ ﴾ 

و ما به آن [محتضر] از شما نزديكتريم ولى نمى ‏بينيد ( ۸۵) 

فلوْلا إن كنتمْ غيْر مدينين ﴿ ۸۶ ﴾ 

پس چرا اگر شما بى‏ جزا مى‏ مانيد [و حساب و كتابى در كار نيست] ( ۸۶) 

ترْجعونها إن كنتمْ صادقين ﴿ ۸۷ ﴾ 

اگر راست مى ‏گوييد [روح] را برنمى ‏گردانيد ( ۸۷) 

فأمّا إن كان من الْمقرّبين ﴿ ۸۸ ﴾ 

و اما اگر [او] از مقربان باشد ( ۸۸) 

فروْحٌ وريْحانٌ وجنّة نعيمٍ ﴿ ۸۹ ﴾ 

[در] آسايش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود] ( ۸۹) 

وأمّا إن كان من أصْحاب الْيمين ﴿ ۹۰ ﴾ 

و اما اگر از ياران راست باشد ( ۹۰) 

فسلامٌ لّك منْ أصْحاب الْيمين ﴿ ۹۱ ﴾ 

از ياران راست بر تو سلام باد ( ۹۱) 

وأمّا إن كان من الْمكذّبين الضّالّين ﴿ ۹۲ ﴾ 

و اما اگر از دروغ زنان گمراه است ( ۹۲) 

فنزلٌ مّنْ حميمٍ ﴿ ۹۳ ﴾ 

پس با آبى جوشان پذيرايى خواهد شد ( ۹۳) 

وتصْلية جحيمٍ ﴿ ۹۴ ﴾ 

و [فرجامش] درافتادن به جهنم است ( ۹۴) 

إنّ هذا لهو حقّ الْيقين ﴿ ۹۵ ﴾ 

اين است همان حقيقت راست [و] يقين ( ۹۵) 

فسبّحْ باسْم ربّك الْعظيم ﴿ ۹۶ ﴾ 

پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى ( ۹۶) 

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

سبّح للّه ما في السّماوات والْأرْض وهو الْعزيز الْحكيم ﴿ ۱ ﴾ 

آنچه در آسمان ها و زمين است‏ خدا را به پاكى مى ‏ستايند و اوست ارجمند حكيم ( ۱) 

له ملْك السّماوات والْأرْض يحْيي ويميت وهو على كلّ شيْءٍ قديرٌ ﴿ ۲ ﴾ 

فرمانروايى آسمان ها و زمين از آن اوست زنده مى ‏كند و مى‏ ميراند و او بر هر چيزى تواناست ( ۲) 

هو الْأوّل والْآخر والظّاهر والْباطن وهو بكلّ شيْءٍ عليمٌ ﴿ ۳ ﴾ 

اوست اول و آخر و ظاهر و باطن و او به هر چيزى داناست ( ۳) 

هو الّذي خلق السّماوات والْأرْض في ستّة أيّامٍ ثمّ اسْتوى على الْعرْش يعْلم ما يلج في الْأرْض وما يخْرج منْها وما ينزل من السّماء وما يعْرج فيها وهو معكمْ أيْن ما كنتمْ واللّه بما تعْملون بصيرٌ ﴿ ۴ ﴾ 

اوست آن كس كه آسمان ها و زمين را در شش هنگام آفريد آنگاه بر عرش استيلا يافت آنچه در زمين درآيد و آنچه از آن برآيد و آنچه در آن بالارود [همه را] مى ‏داند و هر كجا باشيد او با شماست و خدا به هر چه مى‏ كنيد بيناست ( ۴) 

له ملْك السّماوات والْأرْض وإلى اللّه ترْجع الأمور ﴿ ۵ ﴾ 

فرمانروايى [مطلق] آسمان ها و زمين از آن اوست و [جمله] كارها به سوى خدا بازگردانيده مى ‏شود ( ۵) 

يولج اللّيْل في النّهار ويولج النّهار في اللّيْل وهو عليمٌ بذات الصّدور ﴿ ۶ ﴾ 

شب را در روز درمى‏ آورد و روز را [نيز] در شب درمى‏ آورد و او به راز دل ها داناست ( ۶) 

آمنوا باللّه ورسوله وأنفقوا ممّا جعلكم مّسْتخْلفين فيه فالّذين آمنوا منكمْ وأنفقوا لهمْ أجْرٌ كبيرٌ ﴿ ۷ ﴾ 

به خدا و پيامبر او ايمان آوريد و از آنچه شما را در [استفاده از] آن جانشين [ديگران] كرده انفاق كنيد پس كسانى از شما كه ايمان آورده و انفاق كرده باشند پاداش بزرگى خواهند داشت ( ۷) 

وما لكمْ لا تؤْمنون باللّه والرّسول يدْعوكمْ لتؤْمنوا بربّكمْ وقدْ أخذ ميثاقكمْ إن كنتم مّؤْمنين ﴿ ۸ ﴾ 

و شما را چه شده كه به خدا ايمان نمى‏ آوريد و [حال آنكه] پيامبر [خدا] شما را دعوت مى‏ كند تا به پروردگارتان ايمان آوريد و اگر مؤمن باشيد بى ‏شك [خدا] از شما پيمان گرفته است ( ۸) 

هو الّذي ينزّل على عبْده آياتٍ بيّناتٍ ليخْرجكم مّن الظّلمات إلى النّور وإنّ اللّه بكمْ لرؤوفٌ رّحيمٌ ﴿ ۹ ﴾ 

او همان كسى است كه بر بنده خود آيات روشنى فرو مى ‏فرستد تا شما را از تاريكی ها به سوى نور بيرون كشاند و در حقيقت ‏خدا [نسبت] به شما سخت رئوف و مهربان است ( ۹) 

وما لكمْ ألّا تنفقوا في سبيل اللّه وللّه ميراث السّماوات والْأرْض لا يسْتوي منكم مّنْ أنفق من قبْل الْفتْح وقاتل أوْلئك أعْظم درجةً مّن الّذين أنفقوا من بعْد وقاتلوا وكلًّا وعد اللّه الْحسْنى واللّه بما تعْملون خبيرٌ ﴿ ۱۰ ﴾ 

و شما را چه شده كه در راه خدا انفاق نمى‏ كنيد و [حال آنكه] ميراث آسمان ها و زمين به خدا تعلق دارد كسانى از شما كه پيش از فتح [مكه] انفاق و جهاد كرده ‏اند [با ديگران] يكسان نيستند آنان از [حيث] درجه بزرگتر از كسانى ‏اند كه بعدا به انفاق و جهاد پرداخته‏ اند و خداوند به هر كدام وعده نيكو داده است و خدا به آنچه مى ‏كنيد آگاه است ( ۱۰) 

من ذا الّذي يقْرض اللّه قرْضًا حسنًا فيضاعفه له وله أجْرٌ كريمٌ ﴿ ۱۱ ﴾ 

كيست آن كس كه به خدا وامى نيكو دهد تا [نتيجه ‏اش را] براى وى دوچندان گرداند و او را پاداشى خوش باشد ( ۱۱) 

يوْم ترى الْمؤْمنين والْمؤْمنات يسْعى نورهم بيْن أيْديهمْ وبأيْمانهم بشْراكم الْيوْم جنّاتٌ تجْري من تحْتها الْأنْهار خالدين فيها ذلك هو الْفوْز الْعظيم ﴿ ۱۲ ﴾ 

آن روز كه مردان و زنان مؤمن را مى ‏بينى كه نورشان پيشاپيش شان و به جانب راستشان دوان است [به آنان گويند] امروز شما را مژده باد به باغ هايى كه از زير [درختان] آن نهرها روان است در آن ها جاودانيد اين است همان كاميابى بزرگ ( ۱۲) 

يوْم يقول الْمنافقون والْمنافقات للّذين آمنوا انظرونا نقْتبسْ من نّوركمْ قيل ارْجعوا وراءكمْ فالْتمسوا نورًا فضرب بيْنهم بسورٍ لّه بابٌ باطنه فيه الرّحْمة وظاهره من قبله الْعذاب ﴿ ۱۳ ﴾ 

آن روز مردان و زنان منافق به كسانى كه ايمان آورده ‏اند مى‏ گويند ما را مهلت دهيد تا از نورتان [اندكى] برگيريم گفته مى ‏شود بازپس برگرديد و نورى درخواست كنيد آنگاه ميان آن ها ديوارى زده مى‏ شود كه آن را دروازه ‏اى است باطنش رحمت است و ظاهرش روى به عذاب دارد ( ۱۳) 

ينادونهمْ ألمْ نكن مّعكمْ قالوا بلى ولكنّكمْ فتنتمْ أنفسكمْ وتربّصْتمْ وارْتبْتمْ وغرّتْكم الْأمانيّ حتّى جاء أمْر اللّه وغرّكم باللّه الْغرور ﴿ ۱۴ ﴾ 

[دو رويان] آنان را ندا درمى‏ دهند آيا ما با شما نبوديم مى ‏گويند چرا ولى شما خودتان را در بلا افكنديد و امروز و فردا كرديد و ترديد آورديد و آرزوها شما را غره كرد تا فرمان خدا آمد و [شيطان] مغروركننده شما را در باره خدا بفريفت ( ۱۴) 

فالْيوْم لا يؤْخذ منكمْ فدْيةٌ ولا من الّذين كفروا مأْواكم النّار هي موْلاكمْ وبئْس الْمصير ﴿ ۱۵ ﴾ 

پس امروز نه از شما و نه از كسانى كه كافر شده‏ اند عوضى پذيرفته نمى ‏شود جايگاهتان آتش است آن سزاوار شماست و چه بد سرانجامى است ( ۱۵) 

ألمْ يأْن للّذين آمنوا أن تخْشع قلوبهمْ لذكْر اللّه وما نزل من الْحقّ ولا يكونوا كالّذين أوتوا الْكتاب من قبْل فطال عليْهم الْأمد فقستْ قلوبهمْ وكثيرٌ مّنْهمْ فاسقون ﴿ ۱۶﴾ 

آيا براى كسانى كه ايمان آورده‏ اند هنگام آن نرسيده كه دل هايشان به ياد خدا و آن حقيقتى كه نازل شده نرم [و فروتن] گردد و مانند كسانى نباشند كه از پيش بدان ها كتاب داده شد و [عمر و] انتظار بر آنان به درازا كشيد و دل هايشان سخت گرديد و بسيارى از آن ها فاسق بودند ( ۱۶) 

اعْلموا أنّ اللّه يحْيي الْأرْض بعْد موْتها قدْ بيّنّا لكم الْآيات لعلّكمْ تعْقلون ﴿ ۱۷ ﴾ 

بدانيد كه خدا زمين را پس از مرگش زنده مى ‏گرداند به راستى آيات [خود] را براى شما روشن گردانيده ‏ايم باشد كه بينديشيد ( ۱۷) 

إنّ الْمصّدّقين والْمصّدّقات وأقْرضوا اللّه قرْضًا حسنًا يضاعف لهمْ ولهمْ أجْرٌ كريمٌ ﴿۱۸ ﴾ 

در حقيقت مردان و زنان صدقه‏ دهنده و [آنان كه] به خدا وامى نيكو داده‏ اند ايشان را [پاداش] دو چندان گردد و اجرى نيكو خواهند داشت ( ۱۸) 

والّذين آمنوا باللّه ورسله أوْلئك هم الصّدّيقون والشّهداء عند ربّهمْ لهمْ أجْرهمْ ونورهمْ والّذين كفروا وكذّبوا بآياتنا أوْلئك أصْحاب الْجحيم ﴿ ۱۹ ﴾ 

و كسانى كه به خدا و پيامبران وى ايمان آورده ‏اند آنان همان راستينانند و پيش پروردگارشان گواه خواهند بود [و] ايشان راست اجر و نورشان و كسانى كه كفر ورزيده و آيات ما را تكذيب كرده ‏اند آنان همدمان آتشند ( ۱۹) 

اعْلموا أنّما الْحياة الدّنْيا لعبٌ ولهْوٌ وزينةٌ وتفاخرٌ بيْنكمْ وتكاثرٌ في الْأمْوال والْأوْلاد كمثل غيْثٍ أعْجب الْكفّار نباته ثمّ يهيج فتراه مصْفرًّا ثمّ يكون حطامًا وفي الْآخرة عذابٌ شديدٌ ومغْفرةٌ مّن اللّه ورضْوانٌ وما الْحياة الدّنْيا إلّا متاع الْغرور ﴿ ۲۰ ﴾ 

بدانيد كه زندگى دنيا در حقيقت بازى و سرگرمى و آرايش و فخرفروشى شما به يكديگر و فزون‏جويى در اموال و فرزندان است [مثل آن ها] چون مثل بارانى است كه كشاورزان را رستنى آن [باران] به شگفتى اندازد سپس [آن كشت] خشك شود و آن را زرد بينى آنگاه خاشاك شود و در آخرت [دنيا پرستان را] عذابى سخت است و [مؤمنان را] از جانب خدا آمرزش و خشنودى است و زندگانى دنيا جز كالاى فريبنده نيست ( ۲۰) 

سابقوا إلى مغْفرةٍ مّن رّبّكمْ وجنّةٍ عرْضها كعرْض السّماء والْأرْض أعدّتْ للّذين آمنوا باللّه ورسله ذلك فضْل اللّه يؤْتيه من يشاء واللّه ذو الْفضْل الْعظيم ﴿ ۲۱ ﴾ 

[براى رسيدن] به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش چون پهناى آسمان و زمين است [و] براى كسانى آماده شده كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده ‏اند بر يكديگر سبقت جوييد اين فضل خداست كه به هر كس بخواهد آن را مى ‏دهد و خداوند را فزون‏بخشى بزرگ است ( ۲۱) 

ما أصاب من مّصيبةٍ في الْأرْض ولا في أنفسكمْ إلّا في كتابٍ مّن قبْل أن نّبْرأها إنّ ذلك على اللّه يسيرٌ ﴿ ۲۲ ﴾ 

هيچ مصيبتى نه در زمين و نه در نفس هاى شما [= به شما] نرسد مگر آنكه پيش از آنكه آن را پديد آوريم در كتابى است اين [كار] بر خدا آسان است ( ۲۲) 

لكيْلا تأْسوْا على ما فاتكمْ ولا تفْرحوا بما آتاكمْ واللّه لا يحبّ كلّ مخْتالٍ فخورٍ ﴿ ۲۳﴾ 

تا بر آنچه از دست‏ شما رفته اندوهگين نشويد و به [سبب] آنچه به شما داده است‏ شادمانى نكنيد و خدا هيچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد ( ۲۳) 

الّذين يبْخلون ويأْمرون النّاس بالْبخْل ومن يتولّ فإنّ اللّه هو الْغنيّ الْحميد ﴿ ۲۴ ﴾ 

همانان كه بخل مى‏ ورزند و مردم را به بخل ورزيدن وامى‏ دارند و هر كه روى گرداند قطعا خدا بى‏ نياز ستوده است ( ۲۴) 

لقدْ أرْسلْنا رسلنا بالْبيّنات وأنزلْنا معهم الْكتاب والْميزان ليقوم النّاس بالْقسْط وأنزلْنا الْحديد فيه بأْسٌ شديدٌ ومنافع للنّاس وليعْلم اللّه من ينصره ورسله بالْغيْب إنّ اللّه قويٌّ عزيزٌ ﴿ ۲۵ ﴾ 

به راستى [ما] پيامبران خود را با دلايل آشكار روانه كرديم و با آن ها كتاب و ترازو را فرود آورديم تا مردم به انصاف برخيزند و آهن را كه در آن براى مردم خطرى سخت و سودهايى است پديد آورديم تا خدا معلوم بدارد چه كسى در نهان او و پيامبرانش را يارى مى‏ كند آرى خدا نيرومند شكست ناپذير است ( ۲۵) 

ولقدْ أرْسلْنا نوحًا وإبْراهيم وجعلْنا في ذرّيّتهما النّبوّة والْكتاب فمنْهم مّهْتدٍ وكثيرٌ مّنْهمْ فاسقون ﴿ ۲۶ ﴾ 

و در حقيقت نوح و ابراهيم را فرستاديم و در ميان فرزندان آن دو نبوت و كتاب را قرار داديم از آن ها [برخى] راه‏ياب [شد]ند و[لى] بسيارى از آنان بدكار بودند ( ۲۶) 

ثمّ قفّيْنا على آثارهم برسلنا وقفّيْنا بعيسى ابْن مرْيم وآتيْناه الْإنجيل وجعلْنا في قلوب الّذين اتّبعوه رأْفةً ورحْمةً ورهْبانيّةً ابْتدعوها ما كتبْناها عليْهمْ إلّا ابْتغاء رضْوان اللّه فما رعوْها حقّ رعايتها فآتيْنا الّذين آمنوا منْهمْ أجْرهمْ وكثيرٌ مّنْهمْ فاسقون ﴿ ۲۷ ﴾ 

آنگاه به دنبال آنان پيامبران خود را پى‏درپى آورديم و عيسى پسر مريم را در پى [آنان] آورديم و به او انجيل عطا كرديم و در دل هاى كسانى كه از او پيروى كردند رافت و رحمت نهاديم و [اما] ترك دنيايى كه از پيش خود درآوردند ما آن را بر ايشان مقرر نكرديم مگر براى آنكه كسب خشنودى خدا كنند با اين حال آن را چنانكه حق رعايت آن بود منظور نداشتند پس پاداش كسانى از ايشان را كه ايمان آورده بودند بدان ها داديم و[لى] بسيارى از آنان دست خوش انحرافند ( ۲۷) 

يا أيّها الّذين آمنوا اتّقوا اللّه وآمنوا برسوله يؤْتكمْ كفْليْن من رّحْمته ويجْعل لّكمْ نورًا تمْشون به ويغْفرْ لكمْ واللّه غفورٌ رّحيمٌ ﴿ ۲۸ ﴾ 

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از خدا پروا داريد و به پيامبر او بگرويد تا از رحمت‏ خويش شما را دو بهره عطا كند و براى شما نورى قرار دهد كه به [بركت] آن راه سپريد و بر شما ببخشايد و خدا آمرزنده مهربان است( ۲۸) 

لئلّا يعْلم أهْل الْكتاب ألّا يقْدرون على شيْءٍ مّن فضْل اللّه وأنّ الْفضْل بيد اللّه يؤْتيه من يشاء واللّه ذو الْفضْل الْعظيم ﴿ ۲۹ ﴾ 

تا اهل كتاب بدانند كه به هيچ وجه فزون‏بخشى خدا در [حيطه] قدرت آنان نيست و فضل [و عنايت تنها] در دست‏ خداست به هر كس بخواهد آن را عطا مى ‏كند و خدا داراى كرم بسيار است ( ۲۹)