بزرگ‌ترین قدم انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ را می‌توان عزم جدی آن برای مبارزه با استکبار و سیطره بی‌منازعه آن بر سرنوشت ملت‌ها دانست؛ سیطره‌ای که تا قبل از آن کمتر کسی جرات تعرض به آن را داشت و تقریبا برای ملت‌ها مقابله با آن متصور نبود.

ایران بزرگ پس از تجربه قرن‌ها تحمل زورگویی و ستم‌کشی از سوی استکبار‌های مختلف زمانه، توانست با رهبری حضرت امام خمینی (ره) استقلال خود را به دست بیاورد که این محوری‌ترین قدم برای کسب عزت و پیمودن راه پیشرفت و تعالی بود. بدون استقلال سیاسی و تکیه زدن به راه و روشی که خود ملت‌ها صلاح می‌دانند، هرگز نمی‌توان آینده‌ای را برای سعادت یافتن ترسیم کرد.

در این بین، اما آنچه که بیش از هر چیزی نمود یافته و ماندگار شده است، یاد و خاطره شهدایی است که در این راه جان خود را نثار کرده‌اند. چه شهدای انقلاب اسلامی و چه شهدای دفاع مقدس. شهدای انقلاب اسلامی، اما از مظلومیت بیشتری برخوردارند چرا که عمق ایثار و شجاعت آن‌ها به دلیل عدم شناخت مردم و عدم پرداخت دقیق و درست از سوی صاحبان امر بر همه پوشیده مانده است.

در میان شهدای انقلاب اسلامی، شهدایی، چون رجایی و باهنر، از الگوپذیری خاصی برای دیگر مسئولان جمهوری اسلامی برخوردارند. الگوبرداری که اگر درست از سوی آن‌ها صورت گیرد، می‌تواند بسیاری از مشکلات امروز جامعه را در همه سطوح مرتفع سازد. بزرگ‌ترین شاخصه کرامت و بزرگی شهید رجایی در چشم مردم، آن هم پس از چند دهه، همانا خدمت خالصانه و بی‌شائبه به مردم است.

مردم ایران شهید رجایی را یک نمونه خدمت انقلابی به کشور می‌دانند و از این رو برای او احترام ویژه‌ای قائل هستند با اینکه صدرات وی چندان طول نکشید و شهید شد؛ لذا مسئولین امروز می‌توانند بزرگترین و کارآمدترین گام خود برای تداوم آن استکبارستیزی که در سال ۱۳۵۷ آغاز شد را در خدمت خالصانه و بی‌پیرایه به مردم تعریف کنند تا در ذهن مردم رجایی‌هایی شکل بگیرند که همیشه ماندگارند.

یادداشت/ حامد افروغ