چهلمین روز از داغ از دست دادن شهید سپهبد قاسم سلیمانی می گذرد و هنوز هم داغ آن برای مردم ایران تازه است. مگر می شود به زودی این داغ را فراموش کرد؟ مگر می شود که دل و روح ما ایرانیان آرام بگیرد. ما کسی را از دست دادیم که به مانند نزدیک ترین فرد زندگیمان دوستش داشتیم. آری به راستی که همه ی ما احساس می کردیم که شخصی از نزدیکترین اعضای خانواده مان را از دست داده ایم؛ همه ی ما احساس می کردیم که فرزندان حاج قاسمیم و پدرمان را از دست داده ایم! آخر حاج قاسم به مانند پدری مهربان برای ایران از خودگذشتگی می کرد.

دفاع از مظلوم آیین تو بود. هر جا که نام قاسم سلیمانی می آمد، اولین چیزی که در وجود مردم شکل می گرفت غرور بود؛ اولین چیزی که در وجود مظلومین شکل می گرفت، اطمینان خاطر بود. چه کودکانی که از دست دشمن رها نکردی، چه خانواده هایی را که به آرامش نرساندی. نه تنها ایران بلکه اغلب مردم جهان به تو مدیون هستند. به راستی که اکنون چگونه دین خود را می بایست به تو ادا کنند؟ سردار! تو آنقدر بزرگ بودی که محتاج این کار ما نخواهی بود. اما همین قدر در توان داریم که در چهلمین روز از دست دادنت هم برایت عزاداری کنیم.

 

 نماهنگی به مناسبت چهلم سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی با عنوان سردار امید  تقدیم می گردد.